Daar sta ik dan, met een plantenspuit in mijn handen James Bond na te doen voor 3 strenge juryleden en een camera. Terwijl ik 3x ‘schiet’ richting de camera besluit ik dit niet meer te doen. Geen audities meer voor programma’s waarin alleen maar wannabe’s mee doen. De wandelgangen waar de opnames plaatsvonden bevestigden dit beeld alleen maar: mensen die enorm wijs liepen te doen, zuchten ‘jemig, wedden dat Arie nooit zo lang hoeft te wachten?’ (vertrouw mij: dat doet ie wel), ‘is er hier niets te vreten?’ (trust me: nee, pas als jij de 2e Katja Schuurman bent krijg jij koekjes) en dan vergeet ik nog bijna de mensen die denken dat als ze hun tieten laten zien aan Filemon ze ‘eeeech wel door de audisies heen kommen’. Als ik later het programma “Lama gezocht” bekijk op tv en de recensies in de krant lees (tenenkrommende humor, waardeloos programma, Lama gezocht sucks) staat mijn besluit echt vast…dit…nooit…meer en nu hopen dat ik niet (herkenbaar) in beeld kom. Na de auditierondes op tv nauwlettend te hebben gevolgd (ben ik dat daar op de achtergrond?). Besluit ik voorzichtig de website te checken. Maar daar zakte mijn gevoel voor humor tot een dieptepunt. “Jezelf niet gezien op tv? Zoek dan hier je auditie op!”. Waaaaaaaat?? Mij bijna op tv vernederen is niet genoeg? Het moet ook nog via internet? Als door een wonder blijkt mijn filmpje defect, godzijdank…Het dieptepunt uit mijn wanna-be-actrice-carriere blijft de wereld bespaart.
Maar mijn hoogtepunt als figurant-wanne-be-actrice helaas ook. Het was in 2005, toen ik een acteerworkshop kreeg van Tygo G., Peer M. (bommetje!) en Egbert-Jan W. Nadat ik uuuren mijn borsten in de meest Tygo-gunstige positie had gelegd, mijn make-up duizend keer had gecheckt en mijn complete kledingkast had doorgepast, was ik er klaar voor. Opzij wanne-be’s! Here comes the queen of acting! Maar the queen of acting was behoorlijk geïntimeerd door Peer, Egbert en vooral door Tygo… Terwijl de wannabe’s het dak eraf acteerden, hield ik het bij zwoel knipperen met mijn wimpers en o.k. wat voorzichtig acteren. Na wat ‘groeps-acteren’ mochten we nu echte stukjes spelen met Tygo, Peer en Egbert. Om en om. En Peer bepaalde met wie je mocht acteren. Dit was mijn kans! Ik wilde Tygo en ik kreeg Tygo… Ik mocht Tygo gaan verleiden. Ik en Tygo hadden een relatie en ik ging zijn vriendin dumpen waar Tygo bij stond. Maar de scène hebben we nooit uitgespeeld. Ik heupwiegde Tygo’s kant op, knipperde zwoel (zoals jullie inmiddels begrijpen, daar ben ik héél goed in) en vleide mij bij Tygo op schoot. Ik was bloed nerveus en Tygo ook…Tygo werd met de minuut nerveuzer, en “kleine” Tygo ook…En zo gebeurde het dat Tygo, zo rood als een tomaat, uit zijn rol viel en tegen mij stamelde “ meisje, je moet nu echt van mijn schoot af”. Egbert-Jan viel van zijn stoel van het lachen, Peer vond het ongehoord, Tygo sloeg zijn benen over elkaar en ik? Ik glunderde van trots! Doe daar maar eens na wanna-be’s!