“Mijn ogen zitten hier!” denk ik verontwaardigd. Maar op de een of andere manier denkt deze man dat ze 50 cm lager zitten en voelt hij de dringende behoefte om mij vanaf 1 cm afstand toe te spreken. Terwijl ik voorzichtig probeer, niet te verkrimpen elke keer dat ik een spetter in mijn gezicht voel, manoeuvreer ik mijn borsten achteruit… weg bij deze man. Maar als een magneet volgt hij mijn bewegingen.

“Hallo DAMEsss!” roept hij luid als hij mij ziet. Met verjaardagen vindt hij altijd wel een reden om mij 5 kussen te geven (wang, wang, wang, linkerborst, rechterborst). En bij het koffieapparaat duikt hij in mijn arme…uuh…borsten (Saraah! Oh wat was het weekend weer lang!). Grouphug!!

Tijdens gesprekken stijgen zijn handen enthousiast op richten mijn koplampen, waarbij ik geschrokken achteruit deins en een collega spontaan in zijn M&M stikt (heeft je moeder je nooit geleerd niet staand te eten?).

Als ik de blauw aangelopen M&M, uh collega, wil gaan helpen, heeft de Boobyman mij al in de Heimlich. Uuhh?

Het grenst werkelijk aan sexuele intimidatie wat deze Booby-man doet. Als ik hem zijn gang zou laten gaan, zou hij mijn borstjes zachtjes de wonderen van HTML toefluisteren.

Hoewel hij nu ook al zijn hele weekend aan mijn borsten toevertrouwd. Van verhalen over hoe hij de zondagochtend in bed lag met een kopje koffie, “zó alleen” gaan mijn nekharen overeind staan. Kan iemand mijn redden?

Terwijl de Boobyman kirrend met mijn borsten praat, kijk ik om mij heen, op zoek naar een opening in een gesprek van een collega, of een manier om los te komen van deze geobsedeerde man. Maar helaas, slechts een paar geamuseerde blikken waar ik dan weer wanhopig naar kan kijken, komen mijn kant op.

Het is niet meer te doen. Op de een of andere manier is zijn obsessie voor borsten overgeslagen op mij…Ik vraag om een tepeltje aan de koffiejuffrouw, ik hou niet zo van borstebroodjes en vind dat tietje op de radio écht zo leuk! Brrr…

Het valt mij op dat ik bijna geen kleding in mijn kast heb waarbij je mijn borsten (een beschaafde B cup) niet ziet, ik durf geen kettinkjes meer om… Mijn pogingen om ze zo onzichtbaar mogelijk te maken vallen alleen maar op. Bij de Boobyman dan. “Oooh, die simpele dikke coltrui laat jullie echt tot je recht komen!”.

Maar van de een op de andere dag was de man met de tepelvisie, excuseer, tunnelvisie weg. De man met de

x-ray ogen was verdwenen. Ik voelde hoe mijn meisjes hun adem inhielden terwijl ze voorzichtig om mijn coltrui heen piepten. Was ie echt…?

Hij was weg. Zo aanwezig als dat hij was, zo afwezig was hij nu. Jaren later, voel ik mij nog ongemakkelijk in een diepe decolleté. Ik werp angstige blikken over mijn schouder maar ik zie hem niet. Collega’s laten puur voor de lol zijn naam nog weleens vallen, waarna ze mij weer onder mijn bureau vandaan komen vissen.

Maar uit elk trauma valt iets te leren.

Vrouwen van de wereld, laat mijn verhaal jullie een les zijn:  Tietjes op de tocht, trekken aan een gedrocht.

The Boobyman is coming for you!