Mar25

Regen, regen, regen

Posted on by
Regen, regen, regen

Ik zou kunnen gaan schuilen. Maar inmiddels ben ik al zo nat geregend dat schuilen toch geen zin meer heeft. Van mijn pet druppelt de regen naar beneden, en ik denk: wie is er boos op mij? Wie is er zo boos op mij dat ik het verdiende er als een verzopen katje uit te zien?

Ik had dit aan kunnen zien komen natuurlijk. In mijn horoscoop stond dat door de gebeurtenissen van vandaag ik iets belangrijks kon leren over mijzelf of mijn gedrag. Het was dus zaak mijn oren en ogen goed open te houden.

De zon scheen nog toen ik mijn voordeur op 4 hoog dichttrok, halverwege de 2e verdieping zag ik al wat druppels en eenmaal buiten regende het pijpenstelen.
Maar ik, koppig als ik ben, ben stug naar de supermarkt gelopen waar ik het voor elkaar kreeg om alle worsten uit een stelling te laten vallen.
Waardoor ik genadeloos werd geconfronteerd met de ware aard van worsten en ze, verwilderd als ze waren, met twee handen in bedwang moest houden terwijl ik hard om hulp riep. Vervolgens schuifelde ik met rood hoofd achteruit weg, nadat ik tegen de vakkenvullerjongen had gestameld dat ik zijn worsten had laten vallen, om mij vlug te verdiepen in de wondere wereld van sinaasappelsap.

Eenmaal bij de kassa kon ik terug naar het koelvak omdat het pak sinaasappelsap zo aan mijn hand kleefde dat het me verstandig leek een andere te halen, ik het vervolgens op de terugweg naar de kassamadam liet vallen, én bij het betalen alles uit mijn jaszak liet donderen behalve mijn pinpas. Waarop de caissière heel wijs meldde “er valt iets…” Bliep.

Op de terugweg regent het nog harder. En terwijl ik mij afvroeg, wat ik de wereld had misdaan begon het nog harder te regenen. Een meisje sprong droog vanuit haar auto onder een afdakje en ik liep als een doorweekte kroket door de verlaten straat. Het is zo duidelijk dat deze regenbui voor mij bedoeld is.

Boos kijk ik vanonder mijn pet naar de lucht: O-K! Ik zet de boodschappen met een plof op de grond en begin als een gekooide leeuwin op en neer te lopen.

Wie is het, wie heb ik zo pissed off gemaakt dat het vanuit hiernamaals zeikt van de regen, op mij? Mijn oom? Mijn opa? Mijn oma? In een laatste poging hier achter te komen geef ik mij totaal over aan mijn innerlijke fantasie, gooi mijn hoofd in mijn nek en brul met gebalde vuisten “WIE heb ik boos gemaaaaaáákt?” Waarop een oud mannetje prompt zijn raam open zwaait en schreeuwt: Mijhij-hij!

Beduusd pak ik de boodschappen weer op en loop met snelle pasjes naar huis. Wat zei mijn horoscoop: iets leren over mijzelf… Maar deze wereld is nog niet klaar voor een beetje drama…

Feb17

Paris, paris

Posted on by
Paris, paris

In mij woont een kleine Française, delicaat, liefelijk, elegant en modieus. Echter zo 3 keer in het jaar raakt zij in een depressie. Mon dieu, denkt zij, wáte doe iek iene dáte likaam van die Hollandaise?

Gelukkig, heeft die Hollandse waar ze in woont een Franse bouw, ik ben petite. Nogal.
Dat kan heel gênant zijn, in de supermarkt moet ik regelmatig op stellingen klimmen om vervolgens met 2 pakken melk in mijn handen keihard achterover te kiepen “aaaah baguette!!” Gelukkig leren mensen naar mate ze ouder worden bepaald commentaar & gedachtes voor zichzelf te houden maar vroeger keek ik niet meer op van een “waaah wat ben jij klein.” Afin, kenoeg…

Officieel ben ik én Frans én Nederlandse. Maar als ik mocht kiezen, dan was ik liever helemaal Frans. Maar op de een of andere manier lukt dat niet altijd. Ik ben namelijk niet non-stop verfijnd, en mijn modesmaak is helaas soms Hollandser dan ik zou willen.

Vroeger toen “maman” altijd mee ging winkelen kwam ik met de meest waanzinnige creaties thuis, op het schoolplein gingen alle wenkbrauwen omhoog als ik weer in een fladderende zomerjurk verscheen. Want maman had een motto: jij bent jonge et jolie, en dat moet je latén zien! Wat soms ook uitmondde in wel heel diepe decolletés, waardoor zelfs leraren stotterend voor de klas stonden.

Maar de afgelopen tijd ben ik mijn inner Française weer aan het verwaarlozen, ze wil fladderende jurkjes aan. Ze vervloekt in een onvervalste waterval aan elegante Franse scheldwoorden mijn spijkerbroek, ook al is het een enorme hippe bootcut. Ze wil rokjes aan, ‘oge ‘akken, decolletés en haar ‘aren opstekén.

Als zij opborrelt, is er geen houden meer aan en begin ik in het Frans-Nederlands alles wat “Hollands” is af te kraken. Ik betrap mijzelf erop het meisje bij de kassa met kritisch oog van top tot teen te bekijken, “die skiennie is completement passé et ét ies niet jouw maate” om vervolgens met mijn neus in lucht weg te lopen. Ik eet alleen nog maar salade, want brood “quelle horreur” iek ben ét zat!
Ik lees Franse boeken, ben op de hoogte van de laatste Franse mode, Frankrijk heeft namelijk wél Fashion (oh oeps, zei ik dat?). Elke zin begint met “in Frankrijk… ” en ineens ben ik een groot fan van Sarkozy.

Ik wil dartelen in ballerina’s. Met een trenchcoat en een rieten mandje door de straten van Parijs dansen. Ik wil elke dag “Yves Saint Laurent” zeggen omdat het zo lekker bekt. Ik wil groots en meeslepend leven, elke dag de Eiffeltoren zien en “un croissant” bestellen bij de Boulanger.

Acuut trek ik mijn fladderende jurkje aan en ren naar buiten, de Française in mij springt wild op en neer van enthousiasme. Maar als ijs-baguettes aan mijn neus hangen is het duidelijk. Nederland is misschien wel toe aan modieuze Françaises, het weer alleen nog niet…