Terwijl ik met mijn hoofd tussen de diepvrieserwtjes sta, hoor ik een vreemde ruis. Ik spits mijn oren. Nee! Komt het echt uit het pak aardappelkroketjes? Ik werp een verlegen blik om mij heen en hou het pakje dichter bij mijn oor. De ruis wordt niet harder. Nu lijkt het ineens van links te komen uit het sorbetijs. Ik hou het dichter bij mijn oor. Niets.

Achter mij klinkt ineens een stem “uhm uhm”. Verschrikt kom ik uit de koelkast van de Albert Hein. Afgezien van een fronsende oma naast mij, zie ik de man die zijn keel schraapte niet. Met een “tja”-lachje naar de oma sluit ik de deur van de koeling en staar verder, nu op jacht naar bladerdeeg. “Test 1-2-3”. Ik wacht tot de luidsprekerman van de winkel zijn mededeling verder afmaakt. Bonusaanbiedingen zijn altijd mijn ding. Maar de luidsprekerman zwijgt in alle toonaarden. Ik kijk weer naar de oma, “Nou!” zeg ik, “Kennelijk is er niets in de aanbieding”. De oma staart mij niet-begrijpend aan en begint nu angstig achteruit te schuifelen richting haar man. Vanuit mijn ooghoeken zie ik haar op haar voorhoofd tikken en schuifelen ze samen, terwijl ze angstig naar mij lachen en knikken, het gangpad uit.

Ik zucht. Die bejaarden van tegenwoordig kunnen ook niets meer hebben. “Hallo? Sarah?”. Ik draai mij glimlachend om, maar zie niemand. Ik slik moeizaam. Het pak vissticks glipt uit mijn handen op de grond en ik voel het bloed uit mijn gezicht lopen. Zo voelt het dus, als je gek wordt. Maar ze zeggen toch altijd dat gekken niet door hebben dat ze gek worden? Zou ik dan toch een postnatale depressie hebben?

Ik zie een vrouw een Albert Hein medewerker aanspreken, de medewerker kijkt wat in de schappen en schud verontschuldigend zijn hoofd. De mond van de vrouw valt open. “Oh nee! Wat nu?” vraagt ze hem. Plots is daar de stem weer “Terwijl ik naarstig op zoek ben naar het laatste pakje bladerdeeg (wie gaat er dan ook boodschappen doen op 24 december?), stort er naast mij een kerstdiner in. De duidelijk aangedane vrouw, vertrekt met een pakje Van Dobben kroketten in haar handen…” Het bloed stijgt vanuit mijn tenen mijn gezicht weer in. De stem! Hij is er weer! De reden van mijn bestaan, de motor achter mijn (uhm uhm) schrijfcarrière. Hij was zo lang weggeweest dat hij ietwat krakerig en hees was en daardoor had ik hem niet herkend. Hallo, oude vriend, ik heb je gemist. Zou mijn writersblock dan zijn opgeheven? Ik maak de medewerker zijn pen afhandig en, terwijl ik de Albert Hein word uitgesleept door de beveiliging, begin ik te schrijven “Terwijl ik met mijn hoofd tussen de diepvrieserwtjes sta”…

Sinds ik zwanger ben val ik van de ene verbazing in de andere. Lichamelijk valt er natuurlijk een hoop om mij over te verbazen, maar het is vooral de omgeving die zijn steentje bijdraagt aan een aantal memorabele jawdroppers.

In elke hoek, onder elke steen bleek wel een cliché te liggen. Mensen liepen ineens over van (goedbedoelde) adviezen en tips, die vooral bedoeld waren om mijn twinkelende ogen van spanning, verwachting en blijdschap te doven, te temmen voor altijd. Want die twinkelingen werden ineens aangezien voor onbesuisdheid.

Hoe opvallend is het, dat de mensen die je dag in dag uit vroegen “of het niet eens tijd werd voor een kindje?” er nu ineens op gebrand zijn om jou een gevoel van verantwoordelijkheid aan te praten. ‘Weet je wel waar je aan begint? Je zet een kindje op de wereld!” Een daad. Een nacht. Een orgasme. Dat was alles wat ervoor nodig was. Ergens heerst er het idee, voornamelijk bij mensen die al ouders zijn, dat je er te licht over denkt, dat het een bevlieging is. Dat het je “wel leuk” leek. Dat het een totaal ondoordacht plan is…

Na mijn beklag te hebben gedaan bij collega’s die in hetzelfde schuitje zaten, bleken wij op een echte, heuse beerput te zijn gestuit.
Onze omgeving voelde en zei klaarblijkelijk hetzelfde: het was hun taak om ons te indoctrineren, ons te dicteren wat ons te wachten stond. Met als enige echte gevolg dat wij er onze persoonlijke missie van hebben gemaakt om deze samenzwering volledig uit de doeken te doen voor alle zwangeren, bijna-zwangeren en aanstaande papa’s en mama’s.

Na maanden van verzamelen, zwoegen, verbijsterd staan en gefrustreerd gillen, presenteer ik met trots, de lijst der lijsten,

de Top Zwangerschaps clichés allertijden:

In de categorie “Hoera, we zijn zwanger!”:
1. Zwanger? Nu al? (Hoezo nu al, we zijn al 8/9/10 jaar samen!)
2. Zwanger? Nu pas?
(Hoezo nu pas? Jij weet helemaal niet wanneer we zijn begonnen met “proberen”. Wij vonden dat het verrekte snel lukte!)
3. Hoe ver ben je? 6 weken? Zou je dat nou wel vertellen…?
4. Er kan nog van alles misgaan hoor, de tante van het nichtje van de buurvrouw van mijn collega….
5. Wat leuk! Gefeliciteerd! Nu kunnen jullie nooit meer ver op vakantie!

In de categorie “Puur Natuur”:
1. En? Ga je thuisbevallen? (Nee) In het ziekenhuis?! Weet je dat héél zeker?!
2. Borstvoeding of flesvoeding? (Fles, aan mij lijf geen polonaise) Ach, ja, je zult nog wel zien, daar ga je toch anders over denken…
3. Pijnbestrijding? Maar das ook niet alles hoor, daar zitten heel veel ernstige bijwerkingen aan! (Noem eens wat?) Nou….jeuk bijvoorbeeld!

In de categorie “Zeg dan niks”:
1. Een zoon! Een stamhouder!

In de categorie “De hardcore clichés”:
1. En, heb je een voorkeur? Nee. Ook niet stiekem? Nee. Je kan het tegen mij wel zeggen hoor, iedereen heeft een voorkeur. Nee, ik niet. Dat probeer ik je al een tijdje duidelijk te maken.
2. Geniet er nog maar even van.
3. Straks wordt alles anders.
4. Het leven krijgt pas echt zin als je kinderen hebt.
5. Het is zwaar, maar je krijgt er zoveel voor terug.
6. Samenwonen, trouwen en nu zwanger. Netjes zoals het hoort!
7. Dat krijgen jullie straks ook allemaal…
8. Weet je al wat het word? (nee) –volgende dag- Weet je al wat het word?
9. Geniet nog van de tijd die je met zijn tweeën hebt.
(Alsof we doodgaan na de geboorte van het kind).
10. Het wordt allemaal anders; maar ook leuker.
11. Je krijgt hele andere prioriteiten. Ja, echt, jij ook.
12. Voor je het weet is de zwangerschap voorbij/voor je het weet lig je te bevallen.
13. Straks houdt alles op.

In de categorie “Gewoon dom”:
1. En, hoe zijn de hormonen thuis?
2. Dan zullen jouw ouders wel gelukkiger zijn dan zijn ouders.
(Het wordt het eerste kleinkind voor mijn ouders, zijn ouders hebben er al één)
3. Zwanger? Tegelijkertijd met je schoonzus? Was dat nog moeilijk om te timen?
(Dus jij denkt echt dat we eerst in de hele familie bespreken wie wanneer zwanger mag worden?)
4. Weet je al wat het wordt? (Ja, een jongen). O, en dat vertel je ook gewoon?
5. Oh 7 maanden, dan moet je nog een maand hè?

In de categorie “…en bedankt”:
1. Weet je zeker dat het er geen twee zijn?
2. Zo, jij bent al dik!
3. Wat? Ben je pas 10 weken en nu al een buikje? DAT KAN NIET!
4. (En vervolgens met 28 weken) WAT? Al 28 weken? DAT KAN NIET! Waar laat je die baby?
5. Jij hoeft niet meer lang, hè? (Uh, jawel, nog zo’n drie maanden)
6. Jij krijgt zeker een tweeling!?
7. Maar Sarah! Sta je niet op het punt van bevallen? (Ik was 28 weken)

In de categorie “Vrouwonvriendelijk”:
1. Je ziet er wat moe uit vandaag, had je vrouw weer last van de hormonen gisteren?
2. Snurkt die van jouw ook zo ontzettend (Zei de ene toekomstige papa tegen de andere, altijd een recept voor briljante uitspraken)
3. Slaapt ze (de mama to be) nog goed? Mooi. Straks kan je elke nacht een paar keer op.
4. Dring vooral aan op borstvoeding. Dan kan je zelf ’s nachts blijven liggen.
5. En? Heb je al dikke tieten? (Vroeg een mannelijke collega)
6. Of, met een blik naar beneden: Hoeveel ben je al gegroeid, toch zeker twee cupmaten?
7. Hoe is het met je drachtige koe?

In de categorie “Bemoeizucht”:
1. Hoe bedoel je, je wilt geen ruggenprik als die niet nodig is? Ben je gek geworden / wacht maar tot de weeën begonnen zijn, dan piep je wel anders.
2. En dan moet je van de computerkamer de babykamer maken, en de slaapkamer op zolder wordt dan de computerkamer, en dan maak je….
3. Zwanger? Dan MOET je ‘Oei, ik groei’ kopen. Daarin staan de sprongetjes van je baby zo goed uitgelegd! (‘Sprongetjes’???)
4. Hoe gaan jullie dat doen in het appartement? (Nou tweede slaapkamer) Is dat wel slim om dat nu te doen?
(Nou ik bén al zwanger, maar we zullen het heroverwegen)
5. Jullie kiezen vast een Franse naam he? (Nee) Een Engelse dan! (Nee) Een korte, krachtige naam dan! (Nee, denk je nou werkelijk antwoord hierop te krijgen?)
6. WAT? Voel je hem al bewegen? Nee dat kan niet, in het boek van Beatrijs Smulders staat dat dat pas met 20 weken kan.
7. WAT heb je daar al last van? Nee dat kan niet. En ik heb al 2 zwangerschappen meegemaakt dus ik kan het weten. (Zei een man)
8. Je MOET een Bugaboo/Quinny/etc nemen, die zijn zo handig!
9. Van man tot man: Heb je Kluun al gelezen? Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt is verplichte kost!
10. Wat? Eet je nog pittig?! En de baby dan?
11. (Zet je net een blikje cola/kopje koffie aan je mond) JE MAG HELEMAAL GEEN COLA!/KOFFIE!

In de categorie “Onbegrijpelijk”:
1. Als het een meisje wordt, dan moet je haar Annegien noemen.
2. Leuk zwanger! Nu gaan jullie zeker verhuizen?
3. Mag ik de naam weten? (Nee!) Oh is het een geheim??

In de categorie “…en de papa dan?”:
1. Hoe gaat het met haar?
2. Heeft ze al klachten?

In de categorie “De bevalling”:
1. Ben je bang voor de bevalling? (Nee) Nou elke vrouw is bang hoor, en elke vrouw denkt dat ze het niet kan.
2. En dan hoor je die vrouwen gillen in de verloskamers naast je…

Tijdens wat speurwerk stuitte ik op een blog die wel op Life and Cooking stond maar nog niet op Enteragirlsmind. Dus hierbij, een blogje uit de oude doos. Het “stomende seks hoedje”.

De slot conclusie van deze kei-harde maand…

Mijn moeder en zusje laat ik in paniek op de opgestapelde tafels en stoelen klimmen, zelf neem ik plaats op een toren van wiebelige tupperware bakjes, bijna te klein voor mij om comfortabel en veilig op te zitten.
Er heerst doodse stilte in de jungle terwijl twee jagers bij de deur staan te luisteren.

De jungle waar wij ons in bevinden bestaat uit allerlei kamers, gescheiden door deuren.
…En in die jungle leven bloeddorstige tijgers…
Vlug gooien de bewakers de deuren open terwijl ze zichzelf in veiligheid brengen, het duurt niet lang eer de bloeddorstige tijgers in onze kamer staan, hun neuzen in de lucht op zoek naar de geur van vers mensenvlees.

In doodsangst open ik mijn ogen: ik droom nogal heftig. En als het daar nou bij bleef, maar nee, ik praat er ook nog eens bij.

Hard. Luid & duidelijk. Verstaanbaar.

Mijn vriend staat regelmatig voor nieuwe nachtelijke verrassingen, het varieert van “Waaaaah tijgers!” tot “Maar ik vind werkelijk dat Darwin’s evolutie theorie in grote lijnen overeenkomsten toont met Dan Brown’s The Da Vinci Code…”.
En het is niet een zinnetje. Nee, ik praat je de oren van het hoofd…
In tijden van stress vertel ik hele epossen, Lord of The Rings 1, 2 en 3. Mag ik uitslapen? Doen we The Hobbit ook nog even…

Het is zelfs zo erg dat we logees altijd maar even inlichten, want het zal niet de eerste keer zijn dat iemand midden in de nacht naast ons bed staat omdat ik “Micheal Jackson in de kast!” geroepen heb of iets dergelijks…

Mijn vader weigerde op een gegeven moment nog met mij in één en dezelfde tent te slapen. Het was de vakantie in Noord-Frankrijk, ik lag heerlijk te soezen over zaken die een 13-jarige graag soest, toen ik wakker schrok van mijn vader.
Die lag kennelijk al uren naar mijn geleuter te luisteren en was, totaal waanzinnig geworden van het slaapgebrek, toe aan zijn laatste wanhoopsdaad: “Saraaaaaaah, godverdomme houd je kop!!”. Was heel efficiënt, ik was in een keer wakker. En de rest van de camping ook…

Sinds kort heb ik er echter een kwaaltje bij, dit tot hilariteit van een van mijn treingenootjes a.k.a collega: het “slaappraten” beperkt zich niet meer alleen tot mijn bed. Het manifesteert zich nu ook op openbare plekken waar men weleens tukkies doet, zoals in de trein.
Collega H., zelf in een diep trein-tukkie verzeilt, schrok zich werkelijk wezenloos toen ik keihard “Hé JIJ!” door de hele coupé heen riep… en ik mij vervolgens nog eens lekker omdraaide voor een goed potje kwalitatieve treinslaap. Want ík lig er niet wakker van…

In het leven van mijn beste vriendin zijn twee gebieden een beetje, uuh, problematisch. Haar studie en haar liefdesleven.
Geteisterd door migraine mist ze vaak lessen. Hierdoor moeten vakken zo vaak over dat als de wekker om 7 uur afgaat, zij besluit dat zich nog een keertje omdraaien de beste optie is…

Haar liefdesleven is een bonte verzameling van hockeyjongens, alcoholisten en schuinsmarcheerders, die haar met de tijd hebben voorzien van de nodige melancholie…

Na liters thee, koffie en chocola. Jarenlang van uitkomstloze analyses over het “hoe&wat” en voornamelijk “waarom” van dit alles, kwam zij vorige week tot een inzicht.

“Ik denk dat ik het weet” verzuchtte zij terwijl ze haar hoofd moedeloos op haar borst liet zakken. Vragend keek ik haar aan, “de prullenbak staat in mijn studiehoek”. Oftewel: haar huis was zó niet Feng Shui…

Feng Shui, de leer die je huis in genadeloze zones opdeelt en hiermee in een klap alle problemen in je leven transparant moet maken! Hoe logisch dat je altijd hoofdpijn krijgt van studeren als je afval in het breingedeelte van je huis staat. Geen wonder dat eten altijd dé oplossing lijkt, voor een proefwerk literatuur, als zich daar ook de keuken bevind…

Maar de liefdeshoek leek het grootste probleem: naast veel stof, bevatte die een hoop boeken, een in plastic verpakt tochtknuffelbeest van Winnie de Poeh, foto-albums van vroeger en wat oude, kleffe zuurtjes… Dit voorspelde niets anders dan de aankomst van een oude, stoffige, afgelebberde kerel die ze van vroeger kende, met een voorliefde voor tochtige plekken en latex kleding…

Met “Feng Shui voor dummies” in onze handen gooiden we verwoed haar huis om, de prullenbak in de slaapkamer, het bed op de gang en de bank op de badkamer…
De liefdeshoek propten we vol met roze lijstjes met foto’s van Brad Pitt, Johnny Depp en andere watertandend mooie mannen. Wat fluffy handboeien moesten symboliseren dat deze kerel wel bleef plakken en een flesje Spa Reine zodat we niet weer een onzuiver typetje over de vloer kregen.

Als we vol trots haar eigen Villa Volta bekijken gaat de deurbel. Giechelend stommelen we naar de deur, waren de kaarten van het lot nu al beter geschud?

Voor de deur stond een tandeloze, plakkerig uitziende naar eau de Wodka ruikende zwerver. Wat hij kwam doen is tot op de dag van vandaag een raadsel, maar na één blik op het bed in de gang en de bank die nog half uit de badkamer stak, draaide hij zich abrupt om en liep naar de buurvrouw…

Weg met dr. Love, Hello Feng Shui!

Blinde woede is wat ik voel als ik complete machteloos kom te staan. Blinde woede is wat ik vandaag voelde toen de vakbond een informatiemeeting gaf over de situatie op t werk.
Nog nooit heb ik zoveel woede en frustratie gevoeld in een zaal. Mensen waren boos, hadden vragen maar die werden eigenlijk niet beantwoord door de vakbond. Woorden van werknemers werden verdraait, niet serieus genomen en af en toe genoteerd. Waar dient een vakbond voor? Om ons te helpen toch? De werknemers? In plaats daarvan praten ze alles goed, ze dekten de boze woorden met een dekentje toe en verschuilden zich achter wetten. Er waren al mensen de dupe geworden en dit terwijl de onderhandelingen nog niet rond zijn… De onderhandelingen over hoe we die mensen moeten “ont-duperen”
Ik word niet gedupeerd, tenminste zo ziet het er niet naar uit. Maar toch zit ook ik met woede en verdriet. Want dit is zo’n groot onrecht wat mijn collega’s word aangedaan en ik ken ze heus niet allemaal van gezicht en naam maar ik leef wel met ze mee.
Bij mij manifesteert zich dat in tranen, de dijken breken door bij zoveel machteloosheid.

Sommige mensen geven je echt dat “gouwe ouwe” gevoel van de zandbak…Want vroeger zat er altijd wel zo’n etterbak in die óf je zandkasteeltje plat sloeg óf je zandkasteeltje nabouwde…En dat was zó irritant! Als je dan de leeftijd van 24 hebt bereikt ben je dat helemaal vergeten tot je weer zo’n etterbak tegen het lijf loopt. Want ze zijn er nog steeds, die etters!
Nou ben ik al een tijdje bezig met een kleine “business” op te zetten, ik bewandel allerlei paden om mijn productje aan de man te krijgen. Zo ook op marktplaats.
Ik heb dolenthousiast mijn advertentie daar geplaatst, en krijg daar 2 enthousiaste reacties op. 1 persoon vond het geweldig mooi maar kon mijn product helaas niet gebruiken (geeft niet, complimentjes mogen altijd) en 1 was zo’n typische zandbak etterbak… “Oh wat mooi, dat ga ik ook maken!” What the fuck is jouw probleem???? IK bied het te koop aan, dan is het NIET DE BEDOELING dat JIJ het na gaat maken!!! Dat noem je plagiaat, oftewel een copycat, een dief, of een goedkope ordinaire namaakster…
Hoe asociaal ben je als je denkt dat het gedrag uit de zandbak geoorloofd is in het echte leven? Dan heb je toch een bord voor je kop?
Dit is voor die muts: Weet je…maak hem lekker na, ik wens je veel succes alleen jammer dat jij het niet zelf bedacht hebt hè?

(Over een tijdje gaat mijn winkeltje-site in de lucht www.deesigns.nl datum nog onbekend)