Ik ben tegen geweld, laten we dat even vooropstellen. Maar als je twee ultieme rotweken achter de rug hebt dan is een beetje geweld toegestaan.

Dus daar stond ik dan met mijn onwelriekende bokshandschoenen aan.
Even een situatieschets: die handschoenen liggen in een grote bak in een muf hok, te meuren alsof je synthetische gymschoenen van de Zeeman nat zijn geworden en een rottingsdood zijn gestorven.

Dus bij elke woedende stoot in de boksbal rook ik de misselijkmakende lucht van afgestorven tenen. Maar het kon mij allemaal niks meer schelen, afgestorven-tenen-lucht of niet, die boksbal moest eraan geloven.

Maar ik ben en blijf een meisje, dus dat stoten ging nogal on-cool. Mijn borsten waren allesbehalve verpakt in een sportbeha en gingen op hun eigen persoonlijke Lord of The Rings avontuur, en mijn blonde haren wapperden hysterisch alle kanten op.
Al gauw plakte het vast in mijn gezicht van het zweet, en benam mij al het zicht op de boksbal, wat eventjes voor een gevaarlijke situatie zorgde toen ik meppend richting de buurvrouw ging.

En dat zegt wat. Want ik zweet niet. Zet mij in een sauna, verpakt als een saucijsje in huishoudfolie; ik laat geen druppeltje gaan. No sweat is my middle name.
Maar nu, twee klote-weken uit mijn systeem meppend met ongekende DragonBall Z krachten, stond ik te zweten.

Op het moment dat ik dacht dat ik mijn laatste druppel gelaten had besloot onze drillinstructor, die met gescheurde achillespees tegen de boksbal aan stond te trappen, ons af te beulen met buikspieroefeningen…
Onder luid protest ging ik op het matje liggen. Maar als een man, die net nog met een geblesseerde voet tegen een keiharde boksbal stond te trappen, tegen je zegt dat je buikspieroefeningen moet doen, dan doe je dat!

Toen ik uitgemept en afgemat overeind kwam om mij richting uitgang te begeven, stapte ik versuft in het vochtige plasje Sarah’s-2-weken-ellende-zweet en belandde weer op het matje…

En zo zie je maar weer: geweld is nooit de oplossing.

Zwoel. Dat is het goede woord om mijn buikdanslerares te omschrijven. Niet eerder in mijn leven heb ik zo’n intrigerende vrouw ontmoet. Ze ademt sensualiteit uit, als ze danst wil ik alleen nog maar kijken.
Er breekt altijd een lach door, een gemeende, prachtige lach. Ze geniet. Ze heeft plezier, ze houdt van haar lichaam.

Terwijl haar lichaam alle kanten op kronkelt, check ik mijn pogingen in de spiegel.
Strijkplank. Dat is het goede woord om mijzelf mee te omschrijven.

Mijn lerares heeft het voor elkaar: ik wou dat ik een zigeunermeisje was. Een Gipsy. Met bruin golvende haren, groene mysterieuze waterpoelen van ogen, en een olijfbruine huid. Een vrouw die verleiden in haar bloed heeft zitten.

Op mijn blanke huid, oer-Hollandse blonde haar met blauwe ogen, staan de buikdanskleren mij als een japanner in Volendamse klederdracht. Ik voel mij als een olifant in een porseleinkast.
Mijn buik danst niet maar hakkelt, mijn armen golven niet maar zwaaien in het wild, mijn voeten lijken plat en dik in vergelijking tot die van haar: bruin, slank, puntig, erotisch bijna.

Bemoedigend lacht ze mij toe via de spiegel, ze doet mij geloven dat ook ik mooi en sexy dans, dat alle mannen aan mijn voeten zullen liggen, dat ook ik een “Esmeralda” kan zijn.

Langzaam danst ze naar mij toe en vleit haar lichaam tegen dat van mij, zodat ik de bewegingen kan voelen, kan ervaren.

Als ik een man was, dan was dit fataal.

De magie van de buikdans.
Pure erotiek met een gouden randje verborgen onder een laagje sluier en belletjes. Dat is het échte geheim van sexy zijn.