Hij was lang, had blond, halflang haar, blauwe ogen en was god mag weten hoeveel ouder dan ik. Elke dag belde ik bij hem aan en deed zijn vriendelijke vader open: “David? Sarah staat er weer.” Elke dag spraken we over van alles en nog wat, of gingen we (als ik mazzel had) een balletje trappen. Maar vaker bleef het bij die gesprekken in de deuropening.

Mijn god wat was ik verliefd, en hij speelde het spel mooi mee. Beloofde later met mij te trouwen, de piloot, want dat wilde hij worden. En het toeval wilde dat ik stewardess wilde worden, dus 1+1=2, we zouden samen gaan vliegen.

Van hem kreeg ik mijn eerste bandje van Queen. Het was zijn lievelingsmuziek en gezien we samen zouden vliegen, was het wel handig als ik de tekst mee kon zingen in het vliegtuig.
Dagenlang draaide ik het bandje, net zolang tot ik de teksten kon meezingen. Ik had geen idee waar het over ging, dus elke dag belde ik weer aan. Waar ging I want to break free over? Of Shooting star? Geduldig legde David de teksten uit, danste op de stoep met een denkbeeldige stofzuiger voor mijn plezier.

Op een dag liep ik weer naar zijn huis met vragen onder mijn arm, en zag dat op zijn dakterras een feest gaande was. Ik belde aan, maar David had geen tijd voor mij. Een meisje kwam de trap af en hij stelde mij aan haar voor. ‘Dit,’ zei David, ‘is mijn vriendin.’ Helaas doelde hij niet op mij.

De dag erna ging ik weer naar zijn huis waar zijn geduldige vader opendeed. Met een glimlach nam hij mij eens goed op. ‘Klein meisje, David woont hier niet meer.’ Met een verbeten glimlach wist ik er een ‘oké, dat geeft niet hoor,’ uit te krijgen en ging mijn eerste liefdesverdriet uithuilen op een bankje. Ik was 8 jaar en wilde geen stewardess meer worden.