Met de slaap in mijn ogen staar ik naar het kartonnen staafje, ik draai het in het licht op zoek naar dat 2^e streepje. Niks. Zuchtend kruip ik het bed weer in waar de liefde nog in een diepe slaap verkeerd. Na 5 minuten gaan mijn ogen weer open, ik kan de slaap niet vatten. Zal ik toch…? Ach, wat kan het kwaad? Ik gris het staafje van mijn nachtkastje en trippel op blote voeten naar de keuken. Mijn hart slaat een paar slagen over, een glimlach verschijnt samen met het zien van dat 2^e blauwe…donkerblauwe streepje.

Eenmaal terug in bed grijns ik naar de liefde, die in slapende onwetendheid verkeerd. Ik besluit hem niet wakker te maken. Hij was zo moe, en we gaan nog genoeg vroege ochtenden krijgen. Giechelend lig ik op mijn rug, ogen staren naar het plafond en mijn hand zakt automatisch naar mijn buik. Hallo kleintje. Ik ben je mama. Naast ons ligt je papa nog te slapen. Ben je daar echt? Ben je een jongetje of een meisje? Hoe moeten we je noemen? Allemaal vragen die de vlinders in mijn buik doen dansen.

Naast mij is beweging, ik geloof niet dat ik geslapen heb. Niet echt althans. Ik wacht tot hij zijn ogen open doet en hou het staafje onder zijn neus. “Kijk!”. “Wat is dat?” is zijn verraste reactie. “Dat is dat we papa en mama worden! Leuk hè?”. Tranen. Niet de laatste kan ik je vertellen. Tja, wat doe je op de ochtend dat je net hebt ontdekt dat de grootste verrassing van je leven in je buik groeit? In bed liggen, Animal Planet kijken, nog meer tests doen en lachen. Veel lachen.

Gisteren hebben we jou voor het eerst gezien. Ik bekijk de foto’s keer op keer. Jij bent het echt, van alle kindjes in de wereld, is de allermooiste voor ons bewaard gebleven.