“Doe niet zo apathisch” zei mijn fling, omdat ik mijn kleding demonstratief aan hield. Ik ben allesbehalve apathisch, dus ik kuste hem nog een keer. Mijn fling vond dat we het niet bij kussen moesten laten, hij kon mij (I quote) “nog zoveel spannende dingen leren”. Tenenkrommend.

Thuis zocht ik het op in het woordenboek: -gevoelloos -ongeneigd tot beweging -sloffig -zonder belangstelling -willoos -paf -onverschillig -ongevoelig -onaandoenlijk -mat -inert -indolent -flauw reagerend -afwezigheid van hartstochten. Zoals ik al zei: ik ben allesbehalve apathisch.

Hij stond op station Lelylaan en was dead sexy. Er volgde wat smsjes, wat telefoontjes, een aanstaande date en toen…radiostilte. Nadat ik hem 10 keer had gebeld en 30 smsjes had gestuurd (lees: 3 uur ná het afgesproken tijdstip). Nam meneer geërgerd op “Met D., wie is dit?”.
Deze legendarische woorden hadden bij mij al een belletje moeten doen rinkelen maar nee, liefde is blind, én doof.

4 uur na het oorspronkelijke tijdstip zaten we dan eindelijk in een café. Het was een avond waarin de twinkelingen in mijn ogen alleen maar erger werden en mijn maaltijd onaangetast bleef…
Echter eenmaal buiten bleken mijn vrouwelijke charmes niet het gewenste effect te hebben gehad.
fling “wilde geen relatie, zucht…” hij vond me wel heel leuk, hoor! Reden des te meer om mij wild te kussen. Je begrijpt, ik was head-over-heels, het was net een film waarin Hugh Grant het meisje toch wil hebben…

Meneer fling bleek een acteur, hartstikke beroemd zo zei hij zelf. Daarom wilde hij in Café Zouk ook niet bij het raam zitten maar achterin, we mochten niet hand in hand lopen op straat want de paparazzi zaten hem op de hielen. En dat was ook de reden waarom hij met 30 graden zijn capuchon ophield als hij met mij over straat liep, én zijn achternaam én leeftijd angstvallig stil hield…

Na alweer een stilte van mythische proporties en een faillissement aan sms tegoed, volgde een Oscar-waardig  telefoontje.
Meneer was “gaan zwemmen in water waar legionella bacterie in bleek te zitten, en zijn (waarschijnlijk) laatste avond op aarde wilde hij met mij doorbrengen…” Halsoverkop, maar met inmiddels de nodige argwaan, vertrok ik naar zijn appartement bij het Museumplein.
Meneer de wereldberoemde acteur woonde anti-kraak, sliep op een matras op de grond en zijn achternaam stond naast de deurbel. Er zat geen behang op de muren en de verwarming was kapot. Wel hing er een kindertekening  “Gevelisiteert met jauw verjardag papa”, de leeftijd -36- was keurig versierd.
Nadat meneer Hollywood wit was weggetrokken en hij mij had proberen te overtuigen dat de oplossing tot alle problemen het uitproberen van de Kamasutra was, was voor mij de maat vol… Het doek was gevallen voor onze fling…

Heel soms Google ik Monsieur Eendagsvlieg nog weleens, maar ik kan niks vinden over halfdakloze wannabe acteurs, jammer. Was toch een mooi verhaal geweest voor later…