Zachtjes klop ik het stof van mijn Poeh beer af en zet hem terug tussen mijn andere knuffels. Wat moet ik met jullie aan, verzucht ik tegen ze. Angstig kijken ze mij aan.

Binnenkort is mijn huwelijksnacht en dan wil ik graag een grote-meisjes kamer. Een volwassen vrouw zijn in mijn trouwjurk.
Maar deze volwassen vrouw krijgt al pijn in haar hart als ze de rieten mand met haar knuffelvriendjes oppakt en ze in de andere kamer zet, waar zij ze niet meer kan zien.

Op mijn 5e had ik in de nacht voor de vakantie al nachtmerries dat ik al mijn knuffels kwijt zou raken daar in het verre Frankrijk…brullen van het huilen kon ik bij die gedachte alleen al.
Dan besloot ik ‘s nachts om toch maar niet mijn lievelingsknuffels mee te nemen, maar een “iets mindere lieveling”, om vervolgens om zes uur ‘s morgens vlak voor vertrek nog naar boven te rennen en mijn allerliefste Beertje mee te grissen uit bed. Geen leven zonder mijn Beertje! Dat nooit!

Maar nu…27 jaar oud, op de drempel van een nieuwe fase in mijn leven als “vrouw van”, getrouwd, volwassen! Ziet het er toch naar uit dat ik een leven zonder Beertje zal moeten hebben. Althans, dat vind mijn volwassen ik.

‘S avonds in bed (precies 7 uur gescheiden van mijn kindjes) kan ik maar niet in slaap komen… De tranen brandden achter mijn ogen, als mijn 5-jarige mij met een snik toespreekt “maar ze kunnen toch best hier blijven slapen tot die ene nacht?”

Als ik ‘s morgens mijn ogen open doe staren Poeh, Beertje en al hun vriendjes mij vrolijk aan.

Wie ben ik om een kind niet haar zin te geven?