Ze is eigenlijk te dik voor die witte skinny jeans, haar olifantenvoeten heeft ze á la Katrien Duck in te kleine pumps gepropt waarbij het kleine zwarte sokje – dat eigenlijk moet verbergen dat ze sokken draagt- toch zichtbaar is.

Haar Dolce Gabanna riem zit te strak, waardoor haar buik ontsnappingspogingen doet uit het enigszins doorzichtige Gucci T-shirt waarin haar zwarte beha duidelijk te zien. Ze is te zwaar opgemaakt, ze had haar lippen rustig moeten houden om haar mooie bruine ogen in waarde te doen stijgen. Maar ze wilde op haar beste vriendin lijken die, maatje 34, met zwart lang golvend haar, op haar hoge elegante pumps een prachtige witte skinny draagt en haar hoofddoek tot een mode accessoire heeft verheven.

Het valt op. Het dunne meisje lijkt nog mooier en dunner, dat dikke meisje, nog dikker en onbeholpen. Ik zie dit vaak, de dikke en de dunne.
Kiezen dunne meisjes bewust voor een “mindere” vriendin? Zodat zij afsteken, schitteren, de aandacht trekken?
Of kiest het dikke meisje voor een dunne vriendin? Omdat ze iemand wil om zich aan te spiegelen, iemand om zich aan op te trekken?

Volgens mij houden deze twee elkaar in balans, ze hebben elkaar nodig. Het dunne meisje kleed zich mooi, sexy, slank, als het dikke meisje haar voorbeeld volgt ziet ze in dat ook zij mooi is, vrouw en sexy. Misschien gaat ze haar levenswijze veranderen, of misschien accepteert ze simpelweg wie is.

Het dunne meisje heeft het dikke meisje nodig om haar humor, om haar manier om alles te bagatelliseren, om haar kijk op de wereld. Het dikke meisje heeft niets te verliezen, ze is wie ze is, met of zonder vetrollen. Ze draagt haar vrouwelijkheid uit. Ze zien het misschien zelf niet. Maar voor de buitenwereld is het Ying en Yang.

Terwijl het dunne meisje haar lippen nog een keer stift, gooit het dikke meisje haar haren nog eens los. En daar gaan ze, opgetut en wel, Hepie & Hepie. Ik wil ook een dikke vriendin…