“oh maar dan gaan de kilo’s eraf vliegen” stelt mijn collega A. als ik hem vertel over mijn allergiedieet. Juichend steek ik mijn handen in de lucht om ze onmiddellijk weer te laten zakken als ik de woedende blikken zie van mijn vrouwelijke collega’s. Vlug! Zeg iets cosmo-like! “Maar ik hoef niet af te vallen hoor, ik ben blij zoals ik ben”.

Wat is dat voor een onzin? Waarom zou je als vrouw niet hardop mogen zeggen dat je wilt afvallen? Dat je blij bent zoals je bent, maar nog blijer met 5 kilo minder.
Ik heb eerlijk gezegd niets te klagen, ik heb maatje 38. Maar mijn bovenbenen hebben het soms nog knap benauwd in mijn broeken. En ik wil geen putjes zien als ik ga zitten. Mijn buik puilt over mijn broeken en mijn armen flapperen als ik zwaai….

Dit is de waarheid. De waarheid is echter ook dat ik mooie jurkjes aan kan, dat een mini-rok ook past als ie maar niet te mini is. En de waarheid is zeker; dat elke vrouw die zo hard roept dat zij tevreden is met zichzelf dat diep vanbinnen niet is.

Ik ben ervan overtuigd dat degenen die het hardste schreeuwen dat ze zooo blij zijn met hun vetkwabben en sluike haar thuis opgerold in bed liggen huilen, dartpijltjes gooien op de bikini-poster van Gisele Bündchen, de spiegels hebben afgeplakt, en hun echtgenoten al jaren sex ontnemen…Zij zijn de laatste mensen op aarde die hun visite nog wortels en bloemkool als snack aanbieden.

Kan het erger? Ja…
Misselijkmakend zijn de maatjes 32 “ik-ben-blij-zoals-ik-ben-maar-zo-dun-ik-moet-aankomen(-vind-ik-zelf”) al kauwend op een cracker…
Rrrright…

Dit zijn de types die je verbijsterd aankijken als je enthousiast zegt dat je 2 kilo bent afgevallen. Zij zijn degenen die je pas echt rot over jezelf doen voelen.
Sprietjes “Maar…je hoeft toch helemaal niet af te vallen?”
Wij: “Nee, maar er moest toch een beetje vanaf”

Houd je bek stomme rotplank!
Want deze grietjes zuchten en steunen als ze een kilo zijn afgevallen. “Oh jeetje, nu staat mijn xxs’je niet zo mooi meer”. Waar wij weken over doen, lukt deze tantes al als ze de krant lezen. De grootste ergernis is wel het “ik eet alles maar het komt er maar niet aan”-syndroom. Nee, ik zou ook niet aankomen als ik alleen het glazuur van de M&M’s sabbel, de vulling van de kroket laat liggen, alleen de verpakking van Mars uitlik en wortels mijn lievelingseten zijn. Wortels worden zo overschat.

En ze sporten als gekken, die lijntjes, want die wortels komen er aan en dat willen ook de maatjes 32 niet. Vol walging kijken zij naar ons maatje 38. Hoe onze kleine sierlijke, vrouwelijke kwabbetjes dansen op het ritme van ons sprintje naar de bushalte. Hoe onze navels de wereld gedag zeggen in een te kort truitje, hoe onze armen vrolijk wapperen in de lucht als een soort natuurlijk aircosysteem.

Maar heimelijk verlangen deze vrouwen er ook naar om net als wij een Mars, M&M’s en ijs te eten in 1 uur en om een vriend te hebben die je zacht plagend in je “kipfileetjes” knijpt…
Wij maatjes 38 hebben het zo slecht nog niet.