Vodafone’s verhuisperikelen
Wat doe je als je baas verhuist?

Vodafone opent een tweede hoofdkantoor in Amsterdam. Driehonderd banen verhuizen van Maastricht naar Amsterdam. Tweehonderd mensen verhuizen niet mee. ‘In feite vroegen ze me om mijn gezin en mijn leven hier op te pakken voor een functie die ik al zes jaar heb.’

Ze hadden geen idee. De senior managers van Vodafone hadden die tiende oktober 2007 eigenlijk een trainingsdag in Kerkrade. Maar die werd op het laatste moment afgeblazen: of ze zich in plaats daarvan om negen uur wilden melden in Kasteel Vaeshartelt, net buiten Maastricht, voor een update van de bedrijfsstrategie. Daar ligt ceo Guy Laurence met een paar Powerpoint-slides de plannen toe. Niets schokkends. Totdat hij zegt dat het bedrijf met de huidige inspanningen alleen, de nieuwe doelstellingen niet haalt. Daar is volgens de directie meer voor nodig: een verhuizing van Maastricht naar Amsterdam.

Muisstil en wit weggetrokken luisteren de managers, van wie een groot percentage al sinds de start van het telecommunicatiebedrijf -­ twaalf en half jaar geleden -­ in dienst is, naar Laurence’s argumenten. Hoe belangrijk het is om dichtbij klanten, partners en belanghebbenden te zitten, en hoeveel makkelijker het wordt om vanuit Amsterdam nieuw talent aan te trekken, vooral mensen voor de online marketing en sales ­- die zo moeilijk te porren zijn voor Zuid-Limburg. En het gaat niet om heel Vodafone, zegt Laurence, in Amsterdam komt in feite een tweede hoofdkantoor. En van de 2800 banen, verhuizen er slechts 315. Het betreft vooral commerciële functies. Laurence en nog zes directieleden gaan ook mee.

Als de ceo uitgesproken is, dringen de gevolgen van het nieuws langzaam door bij de aanwezigen. Om wiens functies gaat het? Per wanneer speelt dit? Wat als je niet mee wilt? De directie heeft nog geen antwoorden; over zes weken zal bekend worden welke banen naar Amsterdam gaan. Alleen de verhuisdatum staat vast: 1 september 2008.

Radomir Willé (37), productmanager enterprise marketing, had 1 september dit jaar zijn tienjarig Vodafone-jubileum kunnen vieren. Nu hoopt hij voor die tijd elders een baan te vinden. Op 13 december vorig jaar viel bij hem -­ net als bij alle andere collega’s -­ het oordeel op de mat: zijn functie gaat naar Amsterdam. Willé kreeg zes weken de tijd om te beslissen: verkassen of een nieuwe baan zoeken. ‘In feite vroegen ze me om mijn gezin en mijn leven hier op te pakken voor een functie die ik al zes jaar heb. Dan geef ik alles op, maar mijn werk blijft hetzelfde; dat is geen uitdaging.’

Als Willé net in dienst was gekomen, of als Amsterdam een promotie was geweest, had hij een verhuizing misschien wel overwogen, maar nu niet. Willé’s vrouw werkt ook in Limburg en hun tweejarig zoontje -­ waar zijn ouders en schoonouders regelmatig op passen -­ laten ze liever hier dan in de Randstad opgroeien. Na de eerste schrik ziet Willé de verhuizing inmiddels als het zetje dat hij nodig had om een nieuwe stap te zetten. ‘Tien jaar bij Vodafone is een mooie tijd, nu wil ik wel iets anders.’ Hij zoekt een baan binnen een straal van een uur reistijd van zijn huis. ‘Lukt dat niet, dan breid ik mijn zoekveld misschien wel uit naar steden als Brussel, Leuven of Aken, maar liever niet.’ Willé, die zowel elektrotechniek als bedrijfskunde heeft gestudeerd, schat zijn kansen op een baan redelijk in. ‘En ik ben natuurlijk niet als productmanager geboren, dus ik kijk ook naar andere functies.’ Hij oriënteert zich nu op zowel ict- en marketingfuncties, maar consultancy zou ook een optie zijn: ‘Ik zie op allerlei vlakken interessante mogelijkheden.’

Willé is niet de enige honkvaste Vodafoner: als in februari de balans wordt opgemaakt, blijken tweehonderd van de 315 werknemers niet mee te willen naar Amsterdam.

Paul Smit
‘De toekomst vind je hier’ staat op een bordje bij de vitrine met de nieuwste modellen mobiele telefoons op het Vodafone-hoofdkantoor. Niet voor Jules Nijst (49). Zijn loopbaan bij Vodafone houdt per 1 september op. Dit is de tweede keer dat de ‘segment marketingmanager prepaid’ met een bedrijfsverhuizing te maken krijgt. Als in 2006 zijn toenmalige baan bij Philips naar Hongkong wordt verplaatst, blijft hij achter en solliciteert bij Vodafone. Na het nieuws van tien oktober zegt hij meteen tegen zijn vrouw: ‘We gaan naar Amsterdam. En wij gaan niet mee.’ Nijsts vrouw is zelfstandig hr-adviseur en heeft een vaste klantenkring in de regio; voor haar was verhuizen geen optie. En Nijst liep bovendien zelf ook al enige tijd met een plan rond: wijnboer worden. ‘Onder de blote hemel werken in plaats van onder een systeemplafond.’ Inmiddels heeft hij zich aangesloten bij een wijngaard vlakbij het dorpje Ulestraten, op zo’n vijf kilometer ten Noordoosten van Maastricht. Daar maakt hij binnenkort voortaan niet alleen zijn handen vuil, maar neemt hij ook de marketing en verkoop van de wijn voor zijn rekening: ‘Juist die veelzijdigheid van een eigen onderneming trekt me aan: je bent eigenlijk nooit uitgeleerd.’ De marketeer volgt naast zijn werk al twee jaar cursussen en brengt vakanties door op wijngaarden. Ook zonder de verhuizing had hij deze stap wel genomen, maar dan waarschijnlijk pas veel later. ‘Nu gaan in april de stokken de grond in.’

Niet alle Vodafoners nemen de gedwongen verhuizing zo lakoniek op als Willé en Nijst. ‘Drie tissuedozen zijn ervoor nodig geweest om mijn tranen te deppen. Ik heb echt gerouwd’, schrijft Sarah van Dee op de site www.ikgameenaaramsterdam.nl, waar medewerkers alvast kunnen kennismaken met Amsterdam en hun verhuisperikelen kunnen delen. Van Dee schrijft hoe ze na ruim vijf jaar op en neer reizen tussen Amsterdam en Maastricht twee maanden eerder definitief voor haar grote liefde en Vodafone in Maastricht had gekozen. ‘Maar na 2 maanden werd dit alles uit mijn handen getrokken. Het weekend voor de einddatum hebben we de knoop doorgehakt: wij blijven hier.’ Inmiddels lijkt ze de voordelen van het Limburgse leven te hebben omhelst en wenst ze haar vertrekkende collega’s het beste toe: ‘Wij gaan lekker picknicken in de heuvels. Jullie op Zandvoort, waar je na drie uur file en 20 euro in de parkeervreter, de zweetlucht van je buurman ruikt en zijn zonnebrand in je broodje proeft.’

Uit cijfers van het Arbeidsmarkt GedragsOnderzoek (AGO) blijkt dat gemiddelde 46 procent van hbo’rs en 59 procent van de academici bereid is te verhuizen voor een baan. Dat percentage is aanzienlijk hoger bij nieuwkomers op de arbeidsmarkt en neemt af met het aantal jaren werkervaring. Zo is nog zeventig procent van startende hbo’rs en 81 procent van startende academici bereid te verhuizen, maar is dat na vijf jaar werken nog slechts 44 en 59 procent. ‘De gemiddelde medewerker bij Vodafone is al een jaar of acht in dienst, is midden dertig, heeft een werkende partner en is sterk gehecht aan de streek’, zegt Vodafone’s human resources-directeur Paul Smits. Dat de verhuisbereidheid bij zijn werknemers zo laag is, verbaast hem dan ook niet. Daarbij speelt volgens hem ook mee dat het leven in de Randstad minder comfortabeler is dan in Limburg: ‘De huizenprijzen zij hier lager en er zijn veel minder files.’ In de maanden voorafgaand aan de bekendmaking, gokte Smit nog op vierenveertig procent meeverhuizers, de rest van zijn collega’s zette lager in. ‘Daarom wilde we na 10 oktober zo snel mogelijk duidelijkheid geven’, zegt Smits: over de betrokken functies, de kantoorlocatie, maar ook over het sociaal plan. Zodat in de kerstperiode met de achterban overlegd kon worden.’

Vodafone biedt een financiële regeling en hulp bij het zoeken van een nieuwe baan. Werknemers die niet mee willen raken wel hun baan kwijt, maar niet hun recht op een ww-uitkering. Voor ieder gewerkt dienstjaar tot en met 1 september krijgen zij een bruto maandsalaris uitgekeerd, vermenigvuldigd met een correctiefactor: de uiteindelijke vergoeding ligt iets hoger dan de standaard ‘kantonrechtersformule’ (zie kader).

‘Ik beschouw mezelf als één van de gelukkigen’, zegt de jonge en ongebonden webspecialist Richard Mes (25). Hij kijkt uit naar de verhuizing. Voor hem waren geen eindeloze gesprekken bij het koffieapparaat nodig: hij voorzag op 10 oktober al dat zijn baan verplaatst zou worden, of ‘impacted’ was, zoals de organisatie het noemt. Mes houdt voor de afdeling corporate affairs alles bij wat er over Vodafone op het web wordt gezet: checkt communities, weblogs en fora, en speelt in op discussies die daar spelen. Dat kan hij in principe vanaf iedere locatie doen, maar bij het monitoren van al die online processen werkt hij nauw samen met partners. En die zitten in de Randstad. ‘Nu ontmoeten we elkaar vaak halverwege, bijvoorbeeld in Den Bosch, anders ben je drie uur onderweg.’ De afdeling die hij heeft helpen opzetten, is pas een half jaar oud en Mes heeft nog allerlei plannen.

Ook Soraya Cordoze (single, 42) is niet van plan haar baan op te geven. Ze werkt ruim elf jaar bij Vodafone en heeft zich van managementassistent opgewerkt tot channelspecialist bij marketing communicatie. ‘Ik heb me wel afgevraagd of ik me verloren ga voelen in de grote stad, maar gelukkig gaat het grootste gedeelte van mijn afdeling mee en hebben we steun aan elkaar.’ Bij Cardoze’s keuze heeft ook haar hobby een rol gespeeld: Afrikaanse percussie. ‘Dat leeft daar veel meer.’

Mes zoekt een appartement in de regio Utrecht: ‘Amsterdam is te druk en rumoerig’ en Cardoze heeft een koophuis in Watergraafsmeer op het oog. Vodafone geeft financiële ondersteuning: neemt de makelaar, de notaris, de verhuizing en een gedeelte van de inrichtingskosten voor zijn rekening. Wie binnen een straal van zestig kilometer van het kantoor gaat wonen, krijgt bovendien drie maanden brutosalaris netto uitgekeerd en wie de auto laat staan, krijgt een ov-jaarkaart eerste klas. ‘We wilden mensen echt een keuze bieden en niet het zo lastig maken dat we in feite al voor hen beslissen’, zegt Smits, die zelf ook meegaat naar Amsterdam: ‘Ik zit misschien in een iets andere prijscategorie dan de gemiddelde werknemer, maar ook ik word ongelukkig als ik zie wat ik in de omgeving van Amsterdam kan krijgen.’ Cardoze’s nieuwe woning komt pas in 2009 beschikbaar: voorlopig zal ze heen en weer pendelen, zoals veel van haar collega’s: ‘Eerst rustig kijken wat de leuke buurten zijn en dan pas beslissen.’ Ook Mes verwacht nog veel tijd in Maastricht door te brengen. ‘Ik kies nu voor mijn carrière, maar kan die toch combineren met m’n sociale leven in Maastricht? Ik zal in de weekenden wel vaak terugkomen.’

Hoofdkantoor Vodafone
Waar in 2010 het tweede Vodafone hoofdkantoor open moet gaan, ligt nu nog een bouwput. Tot die tijd wordt uitgeweken naar een kantoor bij station Sloterdijk. Maar eerst moet de organisatie nog het verlies van tweehonderd werknemers compenseren. Bovendien zijn er nog vijftig vacatures te vervullen die in Maastricht ook al openstonden. Daarvoor is grof geschut ingezet. Naast de bouwput, in het oude Post CS-gebouw naast het Centraal Station, is een speciaal Vodafone recruitment centre ingericht.

Marieke Linders moet als hoofd recruitment met haar team de klus gaan klaren. Naast controllers, juristen en secretaresses is er vooral behoefte aan marketing- en salesmedewerkers, pricing-specialisten en online-specialisten. De belangrijkste posten, tien senior managementposities, zijn vervuld met interne promoties van Vodafoners uit andere landen. De dertig middelmanagementfuncties verwacht Linders in mei rond te hebben. Aan de overige vacatures wordt hard gewerkt. Werven in Zuid-Limburg is niet hetzelfde als werven in de Randstad, merkt Linders: ‘In Limburg is Vodafone een A-merk. Hier hebben kandidaten rustig meerdere sollicitaties tegelijk lopen.’ De nieuwe wervingscampagne is toegespitst op de meer ‘bijdehante’ Randstad-werknemer, met teksten als ‘Salesspecialisten: schrijf alvast je ontslagbrief’ en ‘Management controllers: pak je spullen maar in’. Linders: ‘In Maastricht kan Vodafone zich langere sollicitatieprocedures veroorloven, maar de concurrentie in de Randstad dwingt tot snelle beslissingen. Een sollicitatiegesprek tussen vluchten op Schiphol door is geen probleem en de Maastrichtse managers komen regelmatig naar Amsterdam om gesprekken te voeren met potentiële kandidaten.’

Intussen wordt in Maastricht de verhuizing voorbereid. Voor zover mogelijk dragen de huidige werknemers hun werk alvast over aan hun plaatsvervangers. Om te voorkomen dat over een paar maanden met de tweehonderd werknemers ook een schat aan kennis de deur uitloopt, is de afdeling programme management ingeschakeld. Smits: ‘Die overlegt met de managers van alle afzonderlijke afdelingen en inventariseert welke kritische kennis daar aanwezig is.’ Een groot deel van die kennis wordt vastgelegd in zogenoemde kennismanagementsystemen.

De verhuizing trekt een zware wissel op de organisatie, werknemers staan extra onder druk en de tocht naar Amsterdam kost Vodafone niet alleen miljoenen euro’s, maar bovenal een hoop goede en loyale werknemers. Is dat het waard? Smits vindt van wel. ‘Limburg is mooi, maar wel het meest extreme puntje van Nederland.’ Maastricht is volgens hem gewoonweg te ver verwijderd van de Randstad. In meerdere opzichten. ‘De mobiele markt ontwikkelt snel. Vroeger draaide het om bellen en sms’en, nu verdienen we onze boterham ook met internet en zakelijke oplossingen. Vodafone ontwikkelt regelmatig nieuwe producten in overleg met klanten en even snel bij elkaar komen voor overleg is nu lastig.’ Vodafone is nu ook ver verwijderd van bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen waarbij mobiele producten een rol kunnen spelen, zoals de fileproblematiek, zegt Smits. En het westen loopt volgens hem bovendien voor met consumententrends: ‘Amsterdam is een echte media- en internetstad en dat werkt als een magneet voor nieuw talent: De jonge generatie, de internetgeneratie, die snapt hoe de laatste gadgets en telefoons werken, die heb ik nodig.’ Hij moet ze alleen nog vinden. En wel voor 1 september.

Al lezende kwam ik in ene mijn eigen naam en citaten uit 1 van mijn artikels voor Vodafone tegen. Ik was verbijsterd…maar vooral aangenaam verrast!

Bronvermelding: Het artikel komt dus uit de Intermediair van 3 april 2008.

Lees hieronder het Artikel (in het engels, schuingedrukt gaat over mij):

Intermediair, issue 14 – 3 April 2008

Vodafone’s move ups and downs

What do you do when your boss moves?

Vodafone opens a second head office in Amsterdam. Three hundred jobs move from Maastricht to Amsterdam. Two hundred people are not following their job move. ‘It boiled down to being asked to uproot my family and my life here for a job I’ve already been doing for six years’.

► They had no idea. The senior managers of Vodafone had a training scheduled in Kerkrade that day. But that was cancelled at the last minute: if they could please all be at Kasteel Vaeshartelt, just outside Maastricht, at nine am for an update on the company’s strategy. There, CEO Guy Laurence explains the plans with a few powerpoint slides. Nothing shocking. Until he says that the company with the current efforts as such, will not be able to meet the targets. According to the top management more is needed: a move from Maastricht to Amsterdam.
Quiet and stunned the managers, a large number of whom have been working for the company since the start twelve and a half years ago, listen to Laurence’s arguments. How important it is to be close to the customers, partners and stakeholders, and how much easier it will be to attract new talent when based in Amsterdam, especially people for online, marketing and sales jobs, so difficult to recruit in southern Limburg. And it doesn’t concern the whole of Vodafone, says Laurence, it will be a second head office in Amsterdam. Out of 2800 employees, only 315 jobs will move. It mainly concerns commercial roles. Laurence and six other directors will also move.
When the CEO has finished, the consequences begin to dawn upon the audience. Which roles are impacted? What are the timelines? What happens if you don’t want to move? The top management doesn’t have all the answers; in six weeks there will be clarity on individual job level. Only the move date is clear: 1 September 2008.

Radomir Willé (37), product manager enterprise marketing, would have been celebrating his 10 years at Vodafone this coming September. Now he hopes to have found another job before that date. On 13 December last year he received – like all the others – the final decision: his job will move to Amsterdam. Willé had six weeks to decide: moving or finding another job. ‘It boiled down to being asked to uproot my family and my life here for a job I’ve already been doing for six years. I give up all I have now but my work stays the same; that is not a challenge’.
If Willé had joined just recently or if Amsterdam had meant a promotion, he would have considered moving, but not like this. Willé’s wife also has a job in this region and their 2-year old son – often looked after by his parents and in-laws – they rather see him growing up here than in the Randstad. After the initial scare Willé now sees the move as the final push he needed to take a new step. ‘Ten years at Vodafone is great, now I’m in for something new’. He is looking for a new job within one hour traveling distance from his home. ‘If that doesn’t work I might broaden my scope to cities like Brussels, Leuven or Aachen, but we’ll see’. Willé, with degrees in electrical engineering as well as business administration, estimates his chances for a new job quite positively. ‘And I was not born as a product manager, so I’m also looking at other functions’. He is now orienting himself on ict as well as marketing functions but consultancy could also be an opportunity: ‘I see opportunies in a number of areas’.
Willé is not the only home-loving Vodafone employee: when the six weeks have passed and the numbers are added in February, two hundred of the 315 impacted employees will not be following their job.

‘The future is here’ says a sign on a display with the latest models mobile phones at the Vodafone head office. Not for Jules Nijst (49). His career at Vodafone will end on 1 September. This is the second time that the ‘segment marketing manager prepaid’ has to deal with a move by his employer. When in 2006 his job at that time with Philips is moved to Hongkong, he stays behind and applies for a job with Vodafone. After the news on 10 October, he immediately says to his wife: ‘We are going to Amsterdam. And we are not going with them’. Nijst’s wife is a self employed HR advisor and has a strong network of customers in the region; for her moving was not an option. And Nijst himself had been thinking about a dream for quite some time: becoming a winegrower. ‘Working under the open skies instead of an office ceiling’. He has now joined a vineyard close to the village of Ulestraten, about five kilometers northeast of Maastricht. In that spot he will shortly not only be literally working with his hands, but also handle the marketing and sales of the wine. ‘Especially the diversity of being self employed is what attracts me: you are never finished learning’. For the last two years, the marketeer has been following courses next to his job and spending holidays at vineyards. Even without the move, he would have taken this step, but probably much later in time. ‘As it is, I will be planting grapevines in April’.

Not all Vodafone employees are as relaxed about the move as Willé and Nijst. ‘Three tissue boxes were needed to dry my tears. I really mourned’, writes Sarah van Deel on the site www.ikgameenaaramsterdam.nl, where employees can acquaint themselves with Amsterdam and share their personal ups and downs concerning the move. Van Dee describes how – after five years of traveling between Amsterdam and Maastricht and only two months before the move announcement – the balance finally swung in favour of her love-of-a-lifetime boyfriend and in favour of Vodafone, both in Maastricht. ‘But after 2 months this was abruptly taken away. The weekend before the deadline we tied the knot: we are staying here’. She seems to have embraced the advantages of life in Limburg and wishes her moving colleagues all the best: ‘We will be picknicking in the hills. You at Zandvoort, where you end up after three hours of traffic jams and 20 Euros of parking fees, where you smell your neighbour’s sweat and taste his sun lotion on your sandwich’.
Statistics from the Arbeidsmarkt GedragsOnderzoek AGO (Labourmarket Behaviour Research) show that on average 46 percent of higher educated people and 59 percent of university educated people are willing to move for a job. That percentage is substantially higher when people are new on the labour market. It decreases with the years of job experience. When starting on the labour market 70 percent of higher educated and 81 percent of university graduates are willing to move, but after five years this has declined to only 44 and 59 percent. ‘The average employee at Vodafone has been with the company for some eight years, is in his mid-thirties, has a partner with a job and has strong ties to the region’, says Paul Smits, Vodafone’s human resources director. That the willingness to move is so low amongst his employees, doesn’t surprise him at all. Something else to take into account, according to him, is the fact that life in the Randstad is less comfortable than in Limburg: ‘Housing prices are lower here and there are much less traffic jams’. In the months prior to the announcement, Smit was expecting some 44 percent of impacted people to follow their job move, some of his colleagues thought this would be less. ‘That is why we wanted to give clarity as soon as possible after 10 October’, says Smits: about which roles were impacted, the office location but also the compensation package. ‘So that everyone could use the December holidays to talk it over at home’.
Vodafone offers financial compensations and support in finding a new job. Employees who don’t want to move will lose their job, but not their entitlement for unemployment benefit. For each year employed until 1 September, they receive a gross month salary, multiplied by a correction figure: the final compensation is slightly above the standard ‘court package’ (see separate column).

‘I consider myself as one of the lucky ones’, says web specialist Richard Mes (25), young and without ties. He is looking forward to the move. For him no need for endless conversations at the coffee machine: he expected his job would be moved, or would be ‘impacted’ as the organization calls it. Mes works in the corporate affairs department and scans everything that is being posted on the web about Vodafone: he monitors communities, weblogs and fora and participates in discussions there. In principle this can be done from any location, but in monitoring all these online processes he closely works with partners. And these are all located in the Randstad. ‘Now we often meet halfway, for instance in Den Bosch, otherwise it takes three hours for traveling’. The team he is part of was formed with his help only six months ago and Mes has all kinds of plans for the future.
The same is true for Soraya Cardoze (single, 42) who also intends to keep her job. She has been with the company for over eleven years and has climbed the ranks from management assistant to channel specialist in marketing communications. ‘I’ve thought about whether I would feel lost in such a big city, but fortunately most of my department will be coming as well so we can help each other’. In making up her mind, Cardoze’s personal hobby also played an important part: African percussion. ‘That is so much more popular there’.
Mes is looking for an apartment in the Utrecht region. ‘Amsterdam is too crowded and noisy’ and Cardoze is thinking of buying a house in Watergraafsmeer. Vodafone gives financial compensation: the company pays for the estate agent, the notary, the move and part of the redecoration costs. Anyone who will be living within a diameter of sixty kilometers from the office, receives three months gross salary in net payment and a first class public transport subscription for anyone who leaves his car at home. ‘We wanted to offer people a real choice, and not make it so hard that in fact we would be taking the decision for them’, says Smits who is also moving to Amsterdam himself: ‘I might be in a slightly different price range when looking for a house than the average employee, but for me as well it’s disheartening what I can get in the Amsterdam region’. Cardoze’s new house will not be available until 2009: in the meantime she will be traveling a lot, like many of her colleagues: ‘Let’s find out first what the nice neighbourhoods are before taking any final decisions’. Mes also expects to be spending quite some time still in Maastricht. ‘I now choose for my career, but why can’t I combine that with a social life in Maastricht? I will be coming back in the weekends quite often’.

Where the new Vodafone head office will open its doors in 2010, is now still a building site. Until that time a solution is found with an office building near the Sloterdijk train station. But first, the organization has to compensate the loss of two hundred employees. On top of that there are another fifty long time vacancies to fill. To succeed in this everything is geared up to the max. Next to the building site, in the old Post CS building adjacent to the Central Station, a special Vodafone recruitment center has been installed.
Marieke Linders is heading the team there. Besides controllers, legal people and administrative personnel there is a need for marketing and sales people, pricing specialists and online specialists. The most important vacancies, ten senior management positions, have been filled by internal promotions from other Vodafone countries. The thirty middle management positions are expected to be filled in May, according to Linders. Much effort is also put into filling all other vacancies. Recruiting in southern Limburg is not the same as recruiting in the Randstad, notices Linders: ‘In Limburg Vodafone is an A-brand. Here, candidates are comfortable with several applications in parallel.’ The new labourmarket campaign is aimed at the more bold type of Randstad employee, with lines like ‘Sales specialists: why don’t you start writing your resignation’ and ‘Management controllers: why don’t you start packing your things’. Linders: ‘In Maastricht Vodafone can afford longer recruitment processes, but the competition in the Randstads asks for speedy decisions. A job interview at Schiphol, in between flights is not a problem and Maastricht based managers regularly come to Amsterdam to conduct interviews with potential candidates.’
In the meantime, in Maastricht the move is being prepared. Where possible, current employees train their successors. To avoid a loss of knowledge which is in two hundred people’s heads, the programme management department has been engaged. Smits: ‘They talk to the managers of each individual department and map the critical knowledge areas.’ The greater part of that knowledge is being captured in so called knowledge management systems.

The move is taking its toll on the organization, employees are under pressure and the journey to Amsterdam is not only costing Vodafone millions of Euros, but above all many good and loyal employees. It is all worth it? Smits thinks it is. ‘Limburg is beautiful, but at the same time the most outer part of the Netherlands’. In his view Maastricht is simply too far away from the Randstad. In many ways. ‘The mobile market develops fast. In the early days we earned our living with simply calling and texting, nowadays we also focus on internet and enterprise solutions. Vodafone often develops new products in cooperation with customers and a quick face to face meeting to discuss is difficult at present’. Vodafone is also a long way removed from certain societal trends in which mobile products could play a part, such as the traffic congestion issue, says Smits. And the Randstad area is in his view a trail blazer in consumer trends: ‘Amsterdam is a true media and internet city and that works as a magnet to attract new talent: The young generation, the internet generation, who know what the latest gadgets and phones can do, those are the ones I am looking for.’
All he has to do is find them. Before 1 September. ◄

Separate columns:

Working in Limburg
‘In southern Limburg it is more difficult for a highly educated person to find a job than in the Randstad’, says Michel van Smoorenburg of the CWI Netherlands South-East. In southern Limburg there are according to the CWI website (werk.nl) 1207 vacancies for people with a higher education degree and 172 for people with a university degree. Around Amsterdam these numbers are respectively 1935 and 287 according to the CWI statistics.
The opportunities in the region have improved drastically compared to for instance three years ago, although CWI cannot substantiate that with hard figures. ‘With the right education, experience and attitude highly educated people should be able to make it’. They might have to be more flexible, regarding the type of function one is looking for, as well as the location of a new employer. The more specialized a function is, the smaller the supply. And of course it doesn’t help that the people staying here will become each other’s main competitors on the labour market. Van Smoorenburg doesn’t rule out the possibility that part of the Vodafone workforce will have to look across the border, Belgium or Germany, a few kilometers further down the road.

Mandatory move
When an employer forces his workforce to move, we speak of a ‘one-sided change in an employment contract’. An employer needs to be able to defend the need for the move, for instance by stating that it is not desirable that employees spend more than three hours traveling each day, due to the employer’s decision. Based on good employee-ship the employee is subsequently obliged to accept the move, conditional to a reasonable proposal. ‘What is meant with ‘reasonable’ is not legally described in detail’, says lawyer Diana Simons, specialized in labour law, ‘but one should think of financial compensations for moving house, estate agent’s costs etc.‘ Someone who can make a case that moving is not an option due to personal circumstances, can suit for rescission of his contract at the regional court and ask for a compensation. It is up to the court to decide whether this will be granted or not. If so, the employee retains his entitlement for unemployment benefits because the rescission is caused by an employer’s decision. In Vodafone’s case a collective package of compensation has been agreed upon.

Vodafone Group
Vodafone Netherlands is part of the Vodafone Group, established in 1982 in the UK and active in 65 countries. The group entered the Dutch market in 1995 with mobile communication provider Libertel and opened a Dutch head office in Maastricht. In 2002 the brand changed to Vodafone – ‘voice data fone’. Measured in revenues and profitability the company comes second after KPN in the Dutch mobile market. The company has 252 million customers worldwide, of which 4 million in the Netherlands. Vodafone Group revenues in 2006/2007 totalled approx 41 billion Euros. Vodafone Netherlands employs around 2800 people.

Written by Lorain O’Mahoney