Monthly Archives: November 2007

Nov21

Where is the fire?

Posted on by
Where is the fire?

Brandweermannen, dat is echt helemaal mijn ding. Ten minste dat dacht ik.
Ik dacht dat als ik ooit een vrijgezellenfeestje zou krijgen met een stripper, alleen maar een brandweerman mij zou kunnen bekoren. Zo eentje in een afgeragde spijkerbroek, besmeurd met roetvegen en een rode helm op. Met een zwarte werkbroek met bretels op zijn topless borstkast. Zo eentje die binnenkomt en op zwoele toon vraagt “where’s the fire, baby?” of in mijn geval “ ou est le feu ma cherié?” want in het Frans mag je alles tegen me zeggen, ook al vraag je mij om een kopje suiker. Ik smelt.

Mijn vuurtje is gaan branden toen ik een jaar of 16 was en naar het zonnige Zuid-Frankrijk op vakantie ging.
In Zuid-Frankrijk zijn heel vaak bosbranden en dus ook kazernes. En daarin huizen goddelijke 19 jarige brandweermannetjes. Les sappeurspompiers heten ze daar. Onverijdelde chippendales. Er moet een vrouw de baas zijn geweest ten tijde van de sollicitatie rondes want alleen een vrouw zou Brad Pitt, Johnny Depp en Jude Law brandjes laten blussen.
Maar ik dwaal af (vind je het gek?), met enige regelmaat brak er een fluitconcert los als ik langs paradeerde, of moet ik zeggen alwéér langs paradeerde? Mijn hartje ging daar sneller van kloppen en nu nog.

De brandweerman deed het ook altijd erg goed als orfasme! Oftewel orgasme-fantasietje. Als ik lag te sexen zag ik het helemaal voor me: terwijl ik in mijn Hunkemöller kerstlingerie een omgevallen waxinelichtje uitblaas, beukt de “pompier” de deur in. Door de rook van het waxinelichtje zie ik in eerste instantie niet welke god mij komt redden. Tot hij me in zijn (met roet en zweet besmeurde) armen wegdraagt richting de centrifugerende wasmachine. De sprinkler installatie springt aan, mijn kerstlingerie wordt doorzichtig…Show me your hose, fireboy! (Vriendje van onder de dekens: huh?? zei je wat?”)

Maar sinds ik vanmorgen in de trein zat met een piloot, moet mijn brandweerman vechten om mij te mogen bekoren. Want oh man wat zag die piloot er goed uit!
Nu weet ik dat het onbeleefd is om onbekenden ongegeneerd aan te staren, maar die piloot ging bijna uitstappen. We waren bijna bij Schiphol. Dus ik staarde. Ik staarde tot er slijtage plekken op zijn pak verschenen, of op mijn ogen? Bijna Schiphol. Staar. We zaten al in de tunnel… Staar. Het licht van het perron was al zichtbaar, ik staarde uit alle macht. De trein stopte, de deuren gingen open, en weer dicht…en de piloot stond nog steeds in de trein. Wat was dit? Een wanna-be piloot? Een piloot met faalangst? Een piloot die liever van treinreizen houd? Een veredelde NS conducteur in een piloten pak?! Acuut ben ik gestopt met staren. Brandweermannen, zijn echt helemaal mijn ding.

Nov12

Baar moeder!

Posted on by
Baar moeder!

Mijn baarmoeder is niet meer van mij, ze was het wel voor 24 jaar. Nu is ze openbaar bezit geworden van ooms, tantes, opa’s en oma’s, schoonfamilie en (jonge) ouders… Ik ben een lopende buik geworden. Een aanstaande broedmachine, een legkip…
Het lijkt alsof na mijn 24e verjaardag mijn leven door het universum in 1 bepaalde richting is geduwd, namelijk achter de kinderwagen en a.s.a.p. een beetje!
Er is een soort stilzwijgende afspraak gemaakt dat iedereen ineens naar de inhoud van je baarmoeder mag vragen.

En? Ben je al zwanger? Hebben “we” al “zin in” kindjes? Het wordt wel eens tijd nu toch? Je hebt de leeftijd al bereikt! Of de allerleukste van allemaal; Je leven krijgt pas een doel als je kinderen hebt.
Alsof ik een luie doelloze vrouw ben, die ronddwaalt op deze planeet, wanhopig zoekende naar die ene spermacel die mijn eitjes wil versieren.
De jonge ouders zitten pruilend tegenover mij, compleet met de spugende baby op schoot. Wij hebben net verteld over onze vakantie in Nice en aanstaande stedentrip naar Londen.
Zij kunnen dat allemaal niet meer, maar zij geven alles graag op. Als kinderloos koppel voel je het schuldgevoel je bekruipen. Alleen maar leuke dingen doen en van de vrijheid genieten, mag niet!
Zij wilden nog zo graag naar Nieuw-Zeeland maar moeten nu genoegen nemen met gewoon Zeeland. Mijn ouders hebben mij en mijn zusje overal mee naar toe genomen, hoe klein we ook waren. Niet begrijpend wordt ik aangestaard, wat volgt is het ultieme jonge ouders antwoord: wacht maar tot je zelf kinderen hebt.

“Mama ik heb groot nieuws!” riep ik door de telefoon, enthousiast vraagt mijn moeder of ik zwanger ben, uh nee? Hoe komt ze daar nou weer bij? Vervolgens bel ik vriendje-lief om ook van hem exact dezelfde reactie te krijgen. Waaaaarom wil iedereen mij aan de kinderen hebben?

Begrijp mij niet verkeerd: het lijkt mij ge-wel-dig, zo’n hummeltje! Ik ben al helemaal ingelezen in de zwangerschap en de bevalling. Als klein meisje liep ik met kussens onder mijn T-shirt rond, en nu stiekem nog.
Ik zet mijn buik uit voor de spiegel om te zien hoe het zou staan en smelt als sneeuw voor de zon als ik een baby mag vasthouden. Knuffelen en de fles geven das allemaal voor mij weggelegd maar ik heb nog geen zin in kindjes!
De wegdromende, op een roze planeet zittende, jonge ouder glundert: je hebt het niet altijd zelf in de hand, soms dan overkomt het je. Je ziet gewoon dat ze zich aan hun stoel vast moeten houden omdat ze er anders vanaf zweven, gezamenlijk met hun speelgoednijntjes en voel-boekjes.

Op feestjes draaien de hoofden standaard 360 graden mijn kant op als het ook maar even over kinderen of zwangerschappen gaat. “En??? Dharma? Wanneer kunnen we de eerste verwachten?”
In het begin lachte ik nog lief bij die vraag, maar sinds kort beginnen de duivelse hoorntjes op mijn hoofd te groeien al ver voordat het gesprek begonnen is…
Kinderen? Moi? Echt niet! Nee hoor, ík wil eerst nog genieten van mijn leven.
Neem jij vooral lekker kinderen, lekker vroeg je bed uit in het weekend om 3 uur s’nachts, om op je werk te verschijnen met kots en spuug op je mooie Gautier truitje.
Dat nieuwe parfum? “eau de bébé” alleen jammer dat het ruikt naar een complete koeienstal. Naar de kapper geweest? Nee dat is de ochtendurine die automatisch je haar in gesproeid word door een ieniemienie piemeltje. Nieuwe make-up? Nee dat zijn je wallen. En trouwens van kindersnot krijg je ongelofelijk goede nagels. Neem jij vooral kinderen maar laat mijn baarmoeder mét rust!

Nov12

Boodschappen doen voor beginners – samenvatting van de cursus

Posted on by
Boodschappen doen voor beginners – samenvatting van de cursus

Het begint vaak al bij het pakken van een mandje, op de een of andere manier blijft jouw mandje altijd plakken aan de onderste mandjes, waardoor je na 2 stappen te hebben gezet ineens met 2 mandjes zit. Een op de grond en een in je hand. Ook blijkt, na grondige bestudering van het mandje, dat de vorige eigenaar witlof heeft gekocht en er iemand boodschappen heeft gedaan voor 48,59 euro. Zie het bonnetje, dat is blijven liggen.

Op naar de groenteafdeling, hier gaat het nooit geheel vlekkeloos. Dit is de danger-zone van de winkel vanwege een prakje ondefinieerbare groente dat altijd op de grond ligt en waar uitgerekend jíj in uit glijd.
Ok, ik heb de groenteafdeling overleefd, leg de groente in het mandje en ga door.
Vloeren van supermarkten zijn altijd glad, zeker op je ietwat afgesleten hakjes, dus je moet heel beheerst door de winkel lopen wil je niet met je kop in een stelling chocoladeletters belanden. Na 3x glibberen beland je bij de melk je wilt, nee, moét die met de uiterste houdbaarheidsdatum hebben. En deze staat áltijd achteraan.
Dus je moet eerst die 10 pakken die ervoor staan eruit trekken (omaatje naast je “u mag niet alle melk meenemen hoor!”) om eindelijk het gewenste pak te bemachtigen. Dan de zure room, staat altijd te hoog. Dat wordt klimmen: Zet je mandje op de grond, tracht je handtas niet te laten vallen in die plas melk die er ligt, gooi je haar uit je gezicht en ga op dat rare gammele stangetje staan. Rek uit! Pak zure room, flikker bijna achterover, grijp je vast aan 2 pakken vla en val c.q. stap van het stangetje af. Van schaamte durf je die 2 pakken niet terug te zetten. Die gaan dus ook mee.

Mijn mandje is inmiddels bijna vol, eigenlijk al te vol. Denk: Waarom heb ik een mandje gepakt?
Mandje is te zwaar, ik kan óf gaan sjouwen met het mandje (houden die plastic hengels dat wel?) of ik laat hem staan. Ga voor optie 2, laat het mandje staan. Ervaar de vrijheid: “Aaaah vrijheid!” Nu kan dat blikje mais ook nog wel mee, die kilo kattenbrokken ook, en dan nog even wat wasmiddel. Mmmm het past niet meer in het mandje.

Hè? ik had geen pompoen gekocht! En wat doet die 4-jarige met mijn handscanner bij dat rek hagelslag! Eindelijk mijn handscanner weer bemachtigt, de pompoen weer teruggegeven aan de wazige oma die naast mij stond (“uw mandje lijkt exact op dat van mij”). Op naar de kassa!

Eerst in de rij, eenmaal aan de beurt blijkt dat ik niet in de rij hoef, ik heb namelijk een handscanner gebruikt…Stond toch duidelijk aangegeven…aha heel duidelijk ja.
Ik ga naar de betaal-paal (wie bedenkt die woorden?) daar krijg ik instructies van een elektronische stem, “scan uw bonuskaart” ik scan bonuskaart, “…maar zet eerst de handscanner terug”. Handig, ik zet de scanner terug “scan uw bonuskaart” zegt de mechanische stem. “Haal uw pas door” “vergeet niet uw bon” “volg de instructies op de pinautomaat”. Ik voel me net James Bond die moet ontdekken hoe de bom ontmanteld moet in 5 seconden.

Eindelijk klaar, ik pak mijn boodschappentas in, bedenk me tot mijn schrik dat ik die natuurlijk ook had moeten scannen… Staar minuten lang naar de tas, ga ik terug en scan ik hem alsnog? Of neem ik hem zo mee? Zijn er alarmsystemen op plastictassen? Zullen ze de politie bellen voor een plastic tas? Als het alarm gaat zeg ik gewoon dat ik het vergeten was.

Ik ga door met pakken, ontdek dat er ook nog groente in het mandje lag (ja, onder de anderhalve liter melk en 2 pakken jus). Klaar met pakken. Nou ja, op het wc papier na, waaaaarom past het pak wc-papier noooit in je plastic tas? En dus moet je met je wc-papier in een doorzichtig plastic tasje over straat. Het lijkt de camping wel…
Ik verzamel al mijn moed en loop, met mijn gestolen boodschappen tas, de winkel uit. Er gebeurt niets. Eindelijk iets wat goed gaat!
Dan, op de fiets! Zet boodschappentas achterop onder de snelbinders, hang wc-papier aan stuur. Charming. Ik stap op de fiets en fiets naar huis, voorzichtig elke bobbel en hobbel vermijdend.
Dan: mijn zware achterdeur open krijgen met in de ene hand zware fiets en in de andere de sleutel.
Ik heb hier inmiddels een techniek voor. Ik draai de sleutel in het slot, duw de deur een beetje open, gooi mijn hele gewicht tegen de deur om hem verder open te krijgen. Grijp met 2 handen het stuur vast en trek hem naar binnen. Het stuur trekt een beetje scheef, de trapper hangt vast achter de deurpost, de fiets begint langzaam te kantelen. Ik vloek, ik trek, maar de fiets staat binnen.
Nu naar het rommelhok, heet zo vanwege de rommel en onze fietsen. Ik prop de fiets erin, en pak de zware boodschappen tas. Nu 4 hoog trappenlopen, op hakjes met zware tas. Na 2 trappen kom ik tot een nieuwe conclusie, mijn boodschappentas is veel te zwaar en mijn jas veel te warm. Jas moet uit, nu! Maar daar heb ik geen handen meer voor over. En waarom prikt er altijd een kartonnen pak in je been?
Een hysterische aanval nabij, val ik uitgeput mijn huis in, struikel op weg naar de koelkast 3x over de kat en zak in dramatisch in elkaar in de keuken. Na mijn eigen Paris Hilton moment te hebben overleefd (“ik ben zooo zieluhug!”), stouw ik het aanrecht vol met de boodschappen, en kom tot de conclusie dat niet alleen mijn mandje te klein was maar ook mijn koelkast. Boodschappen doen is een lijdensweg… Pompoensoep iemand?

Nov12

P-p-p-p-porno

Posted on by
P-p-p-p-porno

Het feit dat ik in Maastricht kwam wonen en Amsterdam achter liet, was voor ons een goed excuus om digitale tv aan te schaffen. Zo kon ik nog At5 kijken, en op de hoogte blijven van het stadsnieuws. Een beetje Amsterdam in hartje Maastricht.

We namen het uitgebreide pakket, er op rekenend dat we zo alle zenders hadden die we maar wilden zien. Eenmaal thuis was mijn teleurstelling dan ook heel groot toen bleek dat scifi channel en 13 street er niet op stonden. Mijn favoriete zenders!
Maar desalniettemin waren we erg enthousiast over ons tv aanbod. Animal planet in 3 themazenders, discovery en national geo konden mij zeer bekoren!
We keken een documentaire over de geluiden der natuur. Met het geluid goed hard, om het brullen van de leeuw optimaal door onze speakers de woonkamer in te knallen.
Verveelt door al dat groen, zapten we verder toen het ineens verscheen: levensgrote penissen en sappende poezen op ons beeld…
Mijn vriend slaakte een gilletje van blijdschap. Én dat heb ik hem alleen in 2 andere situaties horen doen; toen hij een afstandbestuurbare formule 1 auto kreeg, en toen bleek dat zijn zwager een xbox had.
Het plotsklaps om 3 uur s’middags geconfronteerd worden met keiharde p-p-p-p-porno deed mij van schrik deuren en ramen sluiten. Want HARD was het. De dame op het scherm vond het overduidelijk ook leuk en wond er geen doekjes om heen. “Cool! Porno!” riep mijn vriend verrukt. “oooooh yes, ooooh yes” schreeuwde de dame op tv.
Ik zapte verder…3 kanalen vol met p-p-p-p-porno. Ons beeldscherm is groot genoeg om alle details, ook degene die je niet wilt zien, te mogen aanschouwen. De stoppels, de sappen, de plooien, de zwarte gaten…
En ik dacht: als hij maar geen opblaaspop wil, dan kan ik leven met de p-p-p-p-porno.

En zo kwam het dat mijn leventje zich langzaam vulde met porno. Stond ik op zondag wat later op dan kwam het gekreun me al uit de woonkamer tegemoet, zat ik een column te tikken viel mijn oog ineens op een dame in een vreemde houding op tv. Stond ik te koken dan spatte het sap van de buis. Alles was ineens porno.
De worst die je snijd voor je bezoek, de mayo uit de tube, de webcam op de laptop, het pashokje waar ik met mijn beste vriendin in sta. De kassamevrouw “wilt u het bonnetje erbij mevrouw?” “oooh ja!”… porno zeg ik je, pure porno.

Tv kijken is een ware kruistocht geworden: Formule 1, porno, formule 1, porno, formule 1….zo kijkt mijn vriend tegenwoordig tv. De wallen onder zijn ogen zijn bijna nog groter dan die in Amsterdam.
En in bed? In bed was het stil, rustig. Té rustig.
Ik begon me lichtelijk zorgen te maken, was ik niet mooi? Sexy? Aantrekkelijk? Moest ik ook aan de kruisloze slips om mijn vriend nog warm te krijgen?
Een dag ging voorbij, een week, een paar weken. Het gekreun ging tot diep in de nacht door. Flikkerende roze en rode lichten afkomstig van de tv wisselden elkaar af.
Totdat het ineens doodstil was, de roze lichten stopten en het licht in onze slaapkamer aan ging. Het dekbed werd van me afgerukt en mijn vriend besprong me met de legendarische woorden: “Kijk! Dit heb ik op tv gezien!” “als jij nog even zo gaat liggen en met je arm dan…”

Dagen, weken, maanden van Griekse maagden, Flinke Jongens, Private of the Carribbeans, Good Fellatio, Tits of Fury, Topless Brain Surgeons, Beaver Hunt. Laat ze maar “komen” die porno films… het is allemaal research… Lang leve de digitale tv!