Jiiihaaaaaa! Met een karateklap mep ik de wesp door midden. De bandana om mijn hoofd verraad het al, ik ben een mean-wesp-killing-machine. Mijn levensdoel? alle wespen binnen aanzienlijke tijd uitroeien. Finito, einde van de wespenwereldbevolking.

Wel no-piep-ing way dat me dat gaat lukken hè Moi etre très panisch voor “le wesp”. De wesp hoeft zich binnen mijn blikveld te begeven, of het zweet parelt me al op mijn voorhoofd. Sterker nog, er hoeft maar iets om mijn hoofd te zoemen en mijn verstand gaat op nul en mijn oerinstinct neemt het over. Alhoewel, instinct? Welk instinct? Je instinctieve gedrag is om keihard om je heen te gaan meppen.
Me? Me do the Madam Tussaud. Me sit very very still.
Mijn ogen staan op een kiertje, mijn mond gaat op slot, mijn ledematen strak om het lichaam. Zo blijf ik zitten, terwijl het enige geluid wat over mijn lippen komt is “haal weg” wat eerder klinkt als “baal beh” want ik weiger mijn mond verder om te doen om de wesp geen kans te geven naar binnen te vliegen.
Het probleem met deze tactiek is dat a) de persoon die mij zou kunnen helpen mij niet verstaat, b) ik zo mooi stil zit dat de wesp nog wel eens wil landen en c) ik zie er idioot uit…
Maar nog lang niet zo idioot als wat er gebeurd als de wesp op mij land, en de persoon die mij helpt de wesp niet weggejaagd krijgt of mij niet verstaat.
Dan ga ik voor de ren-taktiek. Heel hard op en neer rennen, in de kalverstraat, op een druk plein, bij de bushalte of op het werk… rennen voor de wesp. Die uiteraard doodleuk achter je aan zoemt. Tijdens het rennen stijgt de adrenaline enorm, de wesp blijft volgen en zoemen (en altijd in je gezicht ofzo hè?) en dan…Panische angst. Meerdere malen al is mijn vriendje L. maar even een paar meter verder op gaan staan omdat ik als een kip zonder kop keihard op en neer ren, maaiend met mij armen en brullend als een klein kind. De tranen vliegen uit mijn ogen als bij een professionele Wiske.
Oh jaah en laten we niet het meest genante detail van allemaal vergeten: ik roep om hulp…en niet een beetje maar echt voluit. Ik brul werkelijk waar moord en brand. Teksten die de revue al gepasseerd zijn: haal weg, help, doe dan iets, waaah, ieieieh, L. &*^(*^)&&(* help me dan!
En dan, als de wesp gevlogen is: L.! verdorie! Had je mij niet even kunnen helpen (weeh brul brul) je weet toch hoe bang ik ben! (snif snuf)? Ik ben je vriendin, je vrouw! Die wil je toch wel helpen? Je geeft niets om me! Noem je dit nou een volwassen relatie?

Waarop hij weg beent, de straat uit. Kwaad en vol schaamte voor deze vertoning…. Om vervolgens terug te keren met een ijsje met spikkels voor zijn vriendinnetje. Met de nadruk op -tje.