Ik zie nog steeds hoe de bomen steeds sneller aan mij voorbij gingen, sneller en sneller. Ik voel hoe het touw in mijn handen snijd, en hoe mijn rubberlaarzen van het paadje afraakten en in de modderpoel naast het weggetje terechtkwamen. De paniek in mij zwelt op als ik de gezichtjes van de kinderen zie die mee moeten in de Bokkekar. Wit weggetrokken van schrik. Want daar kom ik, in volle vaart, op ze afgestormd voortgetrokken door een enorme bok met een kar erachter. Toen ik het dier eindelijk in toom had en de kindjes allemaal in de kar zaten, begonnen we onze tocht door het bos naar de geitenboerderij. Ik had de bok in bedwang, tenminste dat dacht ik…Maar voor ik het wist zag ik de kar, de bok en allemaal stuiterende kindjes in volle vaart op de geitenboerderij af stormen… Zonder mij. Dat was mijn allereerste baantje, dramatisch eigenlijk want ik was er totaal ongeschikt voor, maar toch is dit een van mijn leukste baantjes geweest. Het begeleiden van kinderpartijtjes op de geitenboerderij. Ik heb er een hoop geleerd destijds, ik kan een geit melken (doet het altijd goed op feestjes), ik weet dat je nooit en te nimmer je hand onder een kip moet steken en dat geiten heel hard kunnen rennen. Dat is iets wat ik eigenlijk al had moeten weten. Want toen ik klein was (6 jaar) en mijn zusje nog kleiner (4 jaar) gingen we naar de geitjes in het Amstelpark. Ik weet niet wat er precies gebeurde maar het ene moment stond mijn zusje nog en het andere vloog ze door de lucht. Woeste pms-geit had haar te pakken gehad. Maar dat was maar 1 geit. Kun je nagaan wat er gebeurde toen ik met een groep van 7 kleine kindjes in een vol geitenhok stond, dan heb je het over 30 geiten, die ineens ergens van schrokken en massaal gingen rennen. Ik zag letterlijk kindjes vliegen, ik zag armen en benen langskomen en zat met een verpest kinderpartijtje. De jarige met een vertrappelt en aangevreten kroontje op zijn kop, wist het goed te verwoorden “geiheiten zijhijn stohom” . Juist ja, geiten zijn stom. En niet alleen daarom, zij waren de reden van mijn coupe desastreus. De geiten hadden er allemaal “laagjes” in gegeten. En dat is niet cool als je 16 bent!En wat al helemaal je imago ruïneert is de geur…dat je een uur in de wind stinkt als je een complete dag tussen de geiten staat verteld niemand je. Mijn moeder reed altijd met de ramen open als ze me kwam ophalen. Het is een hardnekkige geur. De bodywarmer die ik destijds droeg tijdens het werk ruikt nog steeds geitig. Maar hij hangt nog steeds in mijn kast. De bodywarmer is niet het enige dat herinnert aan die tijd, ook de geiten zelf. Ze hebben een enorm goed geheugen en herkennen je. Nu nog als ik er heen ga en de stal inloop word er enthousiast geblaat. Volgens mij weten ze niet meer wie ik ben, maar ik nog wel wie zij zijn.