Normaal gesproken laat ik mijn nichtje mijn haar knippen. Alléén zij kan mijn haar; mijn vol met kruinen niet te stijlen steile haar, fatsoeneren tot een hip kapsel met een hoog “aah”-gehalte. Maar gezien ze een heel druk baasje is en ik haar niet altijd met mijn bos stro wil vervelen, ging ik een paar weken geleden naar de kapper. Ok, lichtelijk onder dwang van vriendjelief die zijn vingers niet door mijn haar kon halen zonder er weken lang in verstrikt te zitten. Én hij betaalde, dus wat wil een vrouw nog meer? Hij had nog wel wat eisen, het moest wel een makkelijk kapsel zijn, oftewel ik moest het zelf ook nog zo mooi kunnen stijlen over 3 weken. Ik ging in de kappersstoel zitten en het was veni vidi vici voor de kapster… Ik was dolblij met mijn geweldige nieuwe pony en ook vriendjelief vond het erg geslaagd. Gelukkig. Maar na 3 weken enthousiast rondhuppelen met mijn nieuwe pony, kwam er een dag dat ik over een stoeptegel flikkerde, de ondertiteling niet meer kon lezen en het om 10 uur ‘s morgens nog wel erg donker leek als ik mijn ogen open deed…conclusie: pony te lang. Wat nu? Zelf de schaar hanteren? Nu heb ik daar al ervaring mee en meestal ging ik als een Uma Thurman tekeer en verknipte mezelf compleet, dat is áls ik al de discipline op kon brengen om te gaan knippen. Nee, dit keer pakte ik het anders aan! Ik ging gebruik maken van de gratis ponyknip! Vol goede moed stapte ik op de fiets, nog bijna aangehouden door oom agent vanwege “belemmering van het zicht door te lange pony”, maar gelukkig daar was de kapper al. Maar nee, vandaag hadden ze geen tijd, geen kappers, ziekte, overwerkt blabla…Maar ik kon het nog wel bij de kapper tegenover proberen! Ik liet me niet zomaar uit het veld slaan en stapte bij de andere onbekende enge kapper naar binnen, werd naar een stoel geleid, en daar te woord gestaan door een Indische kapster met zwaar Frans accent “iek denke dat jauw ponie recht ies?” En ze ging te werk. Verstijfd zat ik in de stoel, volgens mij is er nog nooit zoveel haar van een pony gekomen. “Iek denke dat et piekierug nog leukér ies?” En er ging nog meer pony van de pony af. Edward Scissorhands had er nog meer pony aan gelaten… Daar zit ik dan met een pony die tot ver boven mijn wenkbrauwen reikt. En vriendjelief die heel droog zegt “nou, eigenlijk vind ik dit nog veel leuker”. Ach ja, kleine pony’s worden groot en tot dusver heb ik nog geen ervaring gehad met Shetlanders. Kan interessant zijn…