Blinde woede is wat ik voel als ik complete machteloos kom te staan. Blinde woede is wat ik vandaag voelde toen de vakbond een informatiemeeting gaf over de situatie op t werk.
Nog nooit heb ik zoveel woede en frustratie gevoeld in een zaal. Mensen waren boos, hadden vragen maar die werden eigenlijk niet beantwoord door de vakbond. Woorden van werknemers werden verdraait, niet serieus genomen en af en toe genoteerd. Waar dient een vakbond voor? Om ons te helpen toch? De werknemers? In plaats daarvan praten ze alles goed, ze dekten de boze woorden met een dekentje toe en verschuilden zich achter wetten. Er waren al mensen de dupe geworden en dit terwijl de onderhandelingen nog niet rond zijn… De onderhandelingen over hoe we die mensen moeten “ont-duperen”
Ik word niet gedupeerd, tenminste zo ziet het er niet naar uit. Maar toch zit ook ik met woede en verdriet. Want dit is zo’n groot onrecht wat mijn collega’s word aangedaan en ik ken ze heus niet allemaal van gezicht en naam maar ik leef wel met ze mee.
Bij mij manifesteert zich dat in tranen, de dijken breken door bij zoveel machteloosheid.